ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ έχει εδώ και καιρό μετατεθεί στη «διαπολιτική» σφαίρα του θεάματος με το «μέσον» να προβάλλεται ως το μόνο και μοναδικό μήνυμα. Σ' αυτή την αχανή έρημο της εικόνας, σ' αυτό το δυσθεώρητο, ακόμα και για το ευρωπαϊκό βλέμμα, εργοτάξιο κέρδους, όλα αποτελούν πλέον μπίζνες. Η απώλεια της συνείδησης είναι λανθάνουσα, γαλακτώδης, ρευστή: αυτή η περίφημη «υδαρότητα», κατά Μπροντιγιάρ, που μας διατρέχει «και με φως και με θάνατον ακαταπαύστως».
Ελάχιστη αντίσταση, πάλι κατά τον πατέρα Μπροντιγιάρ, το «αντίπαλο παραλήρημα», αυτό το αποκομμένο από κερδοσκοπική χρήση ή λογική ερμηνεία αντιστάθμισμα στη συσσώρευση πλούτου και εξουσίας και, ίσως, μια μη αναμενόμενη «μαγική εξαίρεση», κυριολεκτικά από το πουθενά, που θα διέλυε τις καλολαδωμένες μηχανές.
Η ίδια η πανδημία που βιώνουμε θα μπορούσε να είναι μια τέτοια «μαγική εξαίρεση», αλλά δυστυχώς κι αυτή εντάσσεται όλο και περισσότερο στη λογική της καταστολής και της εμπορευματοποίησης: από το επίπεδο της παροχής υπηρεσιών υγείας ως την απώλεια κάθε έσχατου εργασιακού συλλογικού δικαιώματος.
Οι τραμπούκοι Proud Boys είναι ρατσιστές, αντισημιτιστές, ισλαμοφοβικοί, ομοφοβικοί, συνωμοσιολόγοι. Ένα εκρηκτικό μείγμα χριστιανικού φονταμενταλισμού με νεοναζιστική χρυσόσκονη λευκής ανωτερότητας, το ανφάν γκατέ της αμερικανικής ακροδεξιάς που θεωρεί τους δημοκρατικούς παιδόφιλους, Μαοϊκούς και σατανιστές, και τον Τραμπ Σωτήρα του Έθνους με άνωθεν θεϊκή εντολή.
Το να ερμηνεύσει κανείς την Αμερική με καθαρούς όρους Ευρώπης, όρους δηλαδή Διαφωτισμού, Γαλλικής Επανάστασης, νεωτερικότητας, είναι εξ' ορισμού χαμένο παιχνίδι. Αφενός γιατί και η ίδια η Ευρώπη έχει απωλέσει προ πολλού τη δημοκρατική της εργαλειοθήκη αλλά και γιατί η ίδια η Αμερική έχει δημιουργήσει ένα σύστημα που ελάχιστα θυμίζει τη μαμά Ευρώπη.
Ο όρος «φιλελεύθερος» διαφέρει εννοιολογικά στις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Ο Αμερικανικός φιλελευθερισμός (παρεμβατικός στο οικονομικό επίπεδο και «ελευθεριακός» στο επίπεδο των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων), εξαιτίας και της ιστορικής απουσίας σοσιαλιστικής παράδοσης, εκφράζεται παραδοσιακά μέσω του Δημοκρατικού κόμματος.
Στον αντίποδα οι Ρεπουμπλικάνοι (η παραδοσιακή «Δεξιά»), προβάλλεται σαν μια αμιγώς συντηρητική παράταξη. Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, ο αμερικανικός φιλελευθερισμός των Δημοκρατικών είναι πιο κοντά στις θέσεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας (βοηθήματα ανεργίας, ιατροφαρμακευτική ασφάλιση, στεγαστική πολιτική) προωθώντας στην ατζέντα του τη στήριξη των πιο «αδύναμων» μέσω της κρατικής δαπάνης, τη στιγμή που ο ευρωπαϊκός φιλελευθερισμός, ταυτισμένος κυρίως με τον ευρύτερο κεντροδεξιό χώρο, είναι καθαρός οπαδός της ελεύθερης αγοράς κι ενός ισχυρού και απόλυτου κράτους δικαίου.
Ας μην ξεχνάμε τη Θάτσερ, την πρωθιέρεια του άτεγκτου νεοφιλελευθερισμού, που στα βρετανικά συνδικάτα έβλεπε τον «εσωτερικό εχθρό» και που δήλωνε το 1987 «Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο άτομα και οικογένειές»("There's no such thing as society. There are individual men and women and there are families", βάζοντας την ταφόπλακα στον Βολταίρο και τον Ρουσσώ και σ' όλους όσοι αφελώς πίστεψαν σ' ένα κράτος πρόνοιας και ίσων ευκαιριών.
(Φυσικά με όρους αριστερής σκέψης, τόσο το Δημοκρατικό, όσο και το Ρεπουμπλικανικό κόμμα παίζουν αενάως το παιχνίδι του «καλού» και του «κακού» μπάτσου, εξυπηρετώντας μονοπωλιακές πολιτικές και ολιγαρχικά συμφέροντα κι ακολουθώντας την ίδια γραμμή στα γεωπολιτικά.)
Αυτά βέβαια είναι ψιλά γράμματα, μπροστά στο μπουρλέσκ υπερθέαμα που παρακολουθήσαμε ανήμερα των Φώτων, έξω και μέσα από το Καπιτώλιο (το δεύτερο καλύτερα φρουρούμενο κτίριο) της Ουάσιγκτον, που θύμιζε χοντροκομμένη φαρσοκωμωδία του αμερικάνικου βωβού κινηματογράφου. Ποια ήταν όμως τα μέλη αυτού του πολύχρωμου θιάσου που δόνησε τις (ξεκούρδιστες, αλλά ακόμα ζωντανές) δημοκρατικές μας χορδές;
Aυτοί λοιπόν οι (οσκαρικών προδιαγραφών) «υποκριτές» ήταν θρησκόληπτοι υπερσυντηρητικοί λευκοί με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι (κάποια στα δεύτερα –άντα τους, νοσταλγοί του ριγκανισμού), που ξημεροβραδιάζονται μπροστά στην οθόνη τους παρακολουθώντας τους τηλε-ευαγγελιστές σαμάνους να ουρλιάζουν πως το θέλημα του Θεού είναι να κατσικωθεί ο Τραμπ έως Δευτέρας Παρουσίας στην προεδρική καρέκλα.
Αυτοί ήταν καλόπαιδα της Alt-Right και της QAnon κραδαίνοντας σημαίες της συνομοσπονδίας από τον αμερικανικό εμφύλιο, σύμβολα δηλαδή φυλετικού μίσους και διχασμού. Αυτοί ήταν οι Jericho marchers, oι στρατιώτες του Θεού που κρατώντας τις σάλπιγγες (τα shofars της εβραϊκής παράδοσης) ξεκίνησαν την πορεία έξω από το αμαρτωλό Καπιτώλιο, που σαν μια Νέα Ιεριχώ, γεμάτη πόρνους και πόρνες, έκλεψε τη νίκη του Θεόσταλτου Τραμπ και τώρα θα ξεριζωθεί εκ θεμελίων.
Αυτοί ήταν τραμπούκοι Proud Boys, ρατσιστές, αντισημιτιστές, ισλαμοφοβικοί, ομοφοβικοί, συνωμοσιολόγοι. Ένα εκρηκτικό μείγμα χριστιανικού φονταμενταλισμού με νεοναζιστική χρυσόσκονη λευκής ανωτερότητας, το ανφάν γκατέ της αμερικανικής ακροδεξιάς που θεωρεί τους δημοκρατικούς παιδόφιλους, Μαοϊκούς και σατανιστές, και τον Τραμπ Σωτήρα του Έθνους με άνωθεν θεϊκή εντολή.
Όλος αυτός ο θίασος φανατισμού, συνωμοσιοπαράνοιας, μισαλλοδοξίας, δεν εμφανίστηκε από το πουθενά. Το δέντρο του Τραμπ είχε φροντίσει να το ποτίσει καλά ο Ρίγκαν με τη μεγάλη συντηρητική επανάσταση και την άνθηση των τηλε-ευαγγελιστών στη δεκαετία του '80, αλλά και ο Μπους ο νεότερος όταν ως μετανοημένος χριστιανός, ομολογούσε στα 2005 ότι βομβάρδισε το Ιράκ ακούγοντας τη «φωνή του Θεού».
Ο Πατ Ρόμπερτσον και ο Τζέρι Φάλγουελ, δύο από τους πλέον υπερπροβεβλημένους τηλεπάστορες και διαμορφωτές της κοινής γνώμης, δήλωναν για καιρό δημόσια ότι για την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους το 2001, υπεύθυνοι ήταν οι φεμινίστριες, το κίνημα για τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων και οι ομοφυλόφιλοι που προκάλεσαν την οργή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Την ίδια άποψη συνέχιζαν να συμμερίζονται και οι θιασώτες της Σάρα Πέιλιν και του Tea Party της, εκείνου του αλήστου μνήμης συνονθυλεύματος λαϊκισμού, παράνοιας και θρησκευτικής Δεξιάς που αντιτάχθηκε στην κοινωνική πολιτική του Ομπάμα και στήριξε σθεναρά και την πρώτη και τη δεύτερη υποψηφιότητα Τραμπ.
Όσο περίεργο, ανήκουστο, ακαταλαβίστικο (ας ξαναπιάσουμε, επ' ευκαιρία, το «Δεν γίνονται αυτά εδώ»/ "It can't happen here" του προφήτη νομπελίστα Σίνκλερ Λίουις, που μας προειδοποιούσε από το 1935...) και να μας φαίνεται εμάς των γηραιών Ευρωπαίων όλο αυτό το μαζικό, στα όρια του ψυχωτικού επεισοδίου, βίαιο θρησκευτικό παραλήρημα της 6ης Ιανουαρίου, άλλο τόσο φυσιολογικό –τουλάχιστον ως αναμενόμενη εξέλιξη– φαντάζει στα μάτια του μέσου Αμερικανού.
Σαράντα και πλέον εκατομμύρια Αμερικανών (το 1/4 περίπου των ψηφοφόρων) είναι Αναγεννημένοι Χριστιανοί (born again), δηλαδή ξανα-γεννημένοι από το Άγιο Πνεύμα Ευαγγελιστές. (Ας μην ξεχνάμε την περίπτωση Μπομπ Ντίλαν που το 1979 χρίστηκε Αναγεννημένος Χριστιανός και τον πρόσφατα συγχωρεμένο Λιτλ Ρίτσαρντ, που διετέλεσε πάστορας των Ευαγγελιστών, όταν είδε σαν όραμα μια πύρινη μπάλα να διασχίζει τον ουρανό...)
Αυτή η ακραία συντηρητική δεξαμενή ψηφοφόρων που συγκροτούν τη θρησκευτική Νέα Δεξιά αποτελεί και το φανατικότερο κοινό του Τραμπ και του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Καταδιώκουν με μανία τους διανοούμενους, τους «αριστερούς», τους κεντρώους, τις σεξουαλικές ελευθερίες και τα πολιτικά δικαιώματα της LGBTQ κοινότητας, τις φεμινίστριες, τους υποστηρικτές της έκτρωσης, τους Δαρβινιστές, υποστηρίζοντας με πάθος τη θεολογία της Αποκάλυψης, ενός νέου Αρμαγεδδώνα.
Στην τελευταία, μάλιστα, βερσιόν οι δυνάμεις του Θεού υπό τον Ντόναλντ Τραμπ θα αντιπαρατεθούν με τον σκοτεινό στρατό δαιμόνων του αρχισατανά Τζο Μπάιντεν και της εκλεκτής του «λυσσάρας βαμπιρέλας» Καμάλα Χάρις.
Ο Ευαγγελιστές δίνοντας έμφαση περισσότερο στην ατομική σωτηρία κατόρθωσαν να ενσωματώσουν καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο δόγμα την ατομοκεντρική αντίληψη και την απομάκρυνση από το γενικό σύνολο και την υπόλοιπη κοινωνία. Η σωτηρία είναι καθαρά ατομική υπόθεση. Μόνο οι πιστοί θα λάβουν την Επουράνια ανταμοιβή τους, ενώ οι οι αριστεροί, οι διανοούμενοι, οι ομοφυλόφιλοι και οι ναρκομανείς θα καούν στην Κόλαση.
Με σύνθημα «Ηθική Πλειοψηφία» και τελικό σκοπό (μέσω της πολιτικής πίεσης στη λήψη αποφάσεων) μια νέα σταυροφορία, δηλαδή τον απόλυτο εκχριστιανισμό της Αμερικής, οι τηλε-ιεροκήρυκες που στήριξαν τον Τραμπ κρατούν υπνωτισμένο το τηλε-ποιμνίο τους με προφητείες Αποκάλυψης. Ο εχθρός είναι ο ουμανισμός και τα κοινωνικά κινήματα που απειλούν το σχέδιο του Θεού να ευλογήσει μόνο τους εκλεκτούς, αυτούς που χρηματοδοτούν καθημερινά τα κανάλια και τις Εκκλησίες για να σώσουν το σαρκίο τους όταν θα έρθει η ώρα της Κρίσης.
Μόνον η Βίβλος γνωρίζει την αλήθεια κι η αλήθεια λέει ότι ο Θεός δίνει πλούτο και εξουσία στα αγαπημένα του παιδιά. Όσο πιο πολύ πλουτίζεις τόσο πιο πολύ αυξάνεται η εύνοια του Θεού, άρα ο Τραμπ και ο πλούτος του δείχνουν ότι είναι ο Ένας και Εκλεκτός. Μια θρησκεία δηλαδή που ανακηρύσσει το κεφάλαιο και τη σύσσωρευσή του σε αρένα καταξίωσης και λύτρωσης και που κανείς πιστός δεν σκανδαλίζεται όταν η εκκλησία του Μακ Χάμοντ στη Μινεσότα αγόρασε ιδιωτικό τζετ στις 11 Μαρτίου και έναν μήνα μετά (εν μέσω πανδημίας), έλαβε 5 εκατομμύρια δολάρια οικονομικής υποστήριξης από την κυβέρνηση Τραμπ.
Προσευχή Ευαγγελιστών με τον Ντόναλντ Τραμπ στο Μαϊάμι
Η έρευνα του Guardian για πάνω από 10.000 «εκκλησίες» που χρηματοδοτήθηκαν από την κυβέρνηση Τραμπ με ομοσπονδιακά πακέτα ενίσχυσης (ύψους 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων) για τις οικονομικές επιπτώσεις του κορωνοϊου, αποδεικνύει πως στην πράξη δεν ισχύει ο διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας, παρόλη τη σχετική συνταγματική ρύθμιση.
Το Όραλ Ρόμπερτς (Oral Roberts University), το πανεπιστήμιο καμάρι των Ευαγγελιστών (το οποίο ιδρύθηκε το 1965 και λειτουργεί στην Τούλσα της Οκλαχόμα), εξακολουθεί να παρέχει σπουδές στους φοιτητές του «με στόχο να επιτύχουν θαυματουργές ιάσεις σ' ολόκληρο τον κόσμο, χρησιμοποιώντας τα πιο σύγχρονα οπτικοακουστικά μέσα». Φυσικό και επόμενο όσοι δεν στηρίξουν τον Τραμπ να καταλήξουν να κάνουν σεξ με αγελάδες, όπως υποστήριξε με πρωτοφανή ζέση ο τηλεπάστορας Φρανκ Αμέντια κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας.
Ας μην απορούμε το λοιπόν εμείς, τα εγγονάκια του Ρουσσώ. Ας μην πέφτουμε από τα σύννεφα, ας μη θεωρούμε τον Τραμπ έναν τρελό κλόουν σ' ένα τσίρκο του παραλόγου. Ο Τραμπ είναι ένα μικρό κλαδί στο μεγάλο αμερικανικό δέντρο μιας ιδεοψυχαναγκαστικής κοινωνίας που κάνει τζόγκινγκ όταν δεν κάνει μπίζνες ή πόλεμο.
σχόλια