Περπατάς στην Αθήνα. Αποφασίζεις να φας κάτι απ' έξω. Κάπου εκεί ξεκινάει η οδύσσεια να βρεις έναν άδειο κάδο για να αφήσεις τα σκουπίδια. Αν τύχει, μάλιστα, να βρίσκεσαι κάπου ανάμεσα σε Μοναστηράκι, Σύνταγμα και Ερμού, κατά πάσα πιθανότητα θα αναγκαστείς να περπατήσεις αρκετά τετράγωνα με τα χαρτιά στο χέρι μέχρι να φτάσεις στο πολυπόθητο σημείο. Λύση ανάγκης; Οι κατά τόπους μικροί πλαστικοί κάδοι των καταστημάτων και των περιπτέρων.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του κέντρου της πόλης, όπως καταγγέλλουν αρκετοί κάτοικοί του, είναι ακριβώς η έλλειψη κάδων σ' όλη σχεδόν την έκτασή του. Το αποτέλεσμα: σχεδόν παντού σκουπίδια πεταμένα σε πεζοδρόμια και δρόμους αλλά και αυτοσχέδιες στοίβες που τείνουν πια να γίνουν δεδομένες σε σημεία της Αθήνας.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Μητροπόλεως, η οποία έχει μερικούς κάδους μαζεμένους ακριβώς δίπλα στη Μητρόπολη που, από το μεσημέρι και μετά γεμίζουν. Πολλά από τα σκουπίδια παρασύρονται από τα αυτοκίνητα που διασχίζουν τον δρόμο και μετακινούνται παντού τριγύρω.
Τους προηγούμενους μήνες και με τον δήμο Αθηναίων να βρίσκεται σ' ένα μεταβατικό στάδιο, είχαν παρατηρηθεί ακόμη και φαινόμενα ξερών χόρτων να αρχίζουν να μεγαλώνουν μπροστά από τα Προπύλαια και την Ακρόπολη, δίνοντας την εντύπωση μιας ερημωμένης πόλης.
Τα απογεύματα η κατάσταση στο κέντρο της πόλης ξεφεύγει καθώς σε αρκετούς δρόμους της Αθήνας, από την αρχή της Καραγιώργη Σερβίας, μέχρι του Ψυρρή και το Μοναστηράκι, στους λιγοστούς κάδους τοποθετούνται κι όλα τα σκουπίδια από τα δεκάδες μαγαζιά εστίασης και ξενοδοχεία της πόλης. Πολλές φορές, μάλιστα, στις γωνιές των μαγαζιών σχηματίζονται αυτές οι αυτοσχέδιες στοίβες, οι οποίες μένουν εκεί μέχρι να φτάσουν τα απορριμματοφόρα του δήμου Αθηναίων.
Ο δήμος, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το μεγάλο πρόβλημα συσσώρευσης σκουπιδιών στο κέντρο της πόλης, στις αρχές του χρόνου ξεκίνησε το «ραντεβού με το απορριμματοφόρο», ένα πρωτοποριακό σύστημα, εμπνευσμένο από τα μοντέλα των μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων, σύμφωνα με το οποίο, ο δήμος ενημέρωνε με SMS χιλιάδες Αθηναίους για τις ώρες της αποκομιδής.

Το πρόγραμμα που έχει ως πυλώνες του τρεις κεντρικές πλατείες, Σύνταγμα - Ομόνοια - Μοναστηράκι, έγινε ακριβώς και βασίζεται κυρίως στη συνεργασία της υπηρεσίας Καθαριότητας του δήμου Αθηναίων με τα Καταστήματα Υγειονομικού Ενδιαφέροντος –εστιατόρια, μπαρ, καφέ–, στην πλατεία Μοναστηρακίου, στον πεζόδρομο της Κοραή, στις οδούς Διονυσίου Αρεοπαγίτου και Μακρυγιάννη, στη συμβολή των οδών Μακρυγιάννη και Βύρωνος καθώς και στην πλατεία Ομονοίας.
Όπως επεσήμανε ο αντιδήμαρχος Διαχείρισης Απορριμμάτων Γιώργος Μπρούλιας «οι καταστηματάρχες και οι κάτοικοι καλούνται να αποθέτουν τα απορρίμματα στα προκαθορισμένα σημεία, κατά τις ώρες που έχουν οριστεί, χρησιμοποιώντας ανθεκτικές σακούλες δεμένες σωστά, ώστε τα οχήματα του δήμου Αθηναίων να προχωρούν σε άμεση και ταχύτερη αποκομιδή, χωρίς να επιβαρύνεται η εικόνα της πόλης και η κίνηση σε κεντρικές περιοχές».
Στόχος, ουσιαστικά, του δήμου ήταν σιγά - σιγά να αρχίζει να καταργεί τους κάδους απορριμμάτων. Το συγκεκριμένο ραντεβού, ωστόσο, πολλές φορές, δεν είναι επιτυχημένο καθώς τα σκουπίδια και οι χάρτινες κούτες μένουν για αρκετή ώρα στα πεζοδρόμια, κάτι που κάνει πολλές φορές δύσκολη ακόμη και τη διέλευση, όπως στην περίπτωση της Καραγιώργη Σερβίας.
Ένα από τα σημεία, ωστόσο, που το κακό είχε παραγίνει είναι στο τέλος της Ερμού και συγκεκριμένα έξω από το ερειπωμένο κτίριο στον αριθμό 90, για το οποίο, λίγο μετά τον σεισμό της 19ης Ιουλίου, είχε διαρρεύσει στα Μέσα πως κατέρρευσε, κάτι το οποίο τελικά δεν ίσχυε, καθώς από προκλήθηκαν ζημιές μόνο σε ένα όχημα που ήταν σταθμευμένο μπροστά του.
Το κτίριο είναι ερειπωμένο εδώ και χρόνια. Ήδη από το '80 και το '90 άρχιζε να μένει σε αχρηστία, ωστόσο, το συγκεκριμένο σημείο αποτελεί κομμάτι της ιστορίας της πόλης καθώς έχουν διασωθεί φωτογραφίες με εκατοντάδες Αθηναίους να κάνουν εκεί τα ψώνια τους τον 20ό αιώνα. Σήμερα για έρημα κτίρια σαν αυτό, που συχνά έχουν χαρακτηριστεί από το υπουργείο Περιβάλλοντος ως διατηρητέα, έχει ανοίξει η συζήτηση για το αν θα πρέπει ή όχι να γκρεμιστούν, υπό τον φόβο μιας νέας σεισμικής δόνησης.
Αν περάσει κανείς τα βράδια από το συγκεκριμένο σημείο της Ερμού, θα δυσκολευτεί αρκετά να διασχίσει το πεζοδρόμιο, καθώς συγκεντρώνονται στοίβες ολόκληρες με μαύρες σακούλες από τα γύρω μαγαζιά. Τα περιφερόμενα ποντίκια μπαινοβγαίνουν από το ερειπωμένο κτίριο, ενώ για τον λόγο αυτό έχουν τοποθετηθεί πέτρες πάνω στις τρύπες.
«Είναι επειδή έγινε ο σεισμός αλλιώς δεν θα ασχολούνταν» καταγγέλλει ιδιοκτήτης μαγαζιού που βρίσκεται κοντά. Το συγκεκριμένο κτίριο είναι μια βόμβα βρομιάς καθώς κανείς δεν γνωρίζει τι μπορεί να βρίσκεται μέσα του. Για την ώρα, το μόνο που έχει γίνει είναι να τοποθετηθούν μερικές κόκκινες κορδέλες τριγύρω του, κυρίως υπό τον φόβο μην κατεδαφιστεί μέρος του κτιρίου και τραυματιστεί κάποιος περαστικός.
Τα παρακείμενα πεζοδρόμια φυσικά είναι κατάμαυρα από τη βρόμα που έχει «ποτίσει» τις πλάκες τους. Αυτό είναι το δεύτερο μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει κανείς όσο κινείται στην Αθήνα.
Η εικόνα ίδια σ' όλη την πόλη. Το πρόβλημα γύρω από το Μοναστηράκι είναι πρωτοφανές και, όπως εξηγούν ντόπιοι, πολλές φορές συνδέεται με τα σκουπίδια. Ένας από αυτούς θυμάται δίπλα του, κάθε απόγευμα, ξενοδοχείο να αδειάζει τα σκουπίδια της ημέρας. Μέσα σ' αυτά υπήρχαν και φαγητά. Μερικές φορές, λοιπόν, οι σακούλες έσπαγαν, με αποτέλεσμα λάδια να χύνονται πάνω στα πεζοδρόμια. Είναι προφανής η δυσκολία του καθαρισμού του πεζοδρομίου ώρες αργότερα από τις υπηρεσίες του δήμου.
Η LiFO, σε παλαιότερη στήλη της, έχει επισημάνει σε εβδομαδιαία βάση, στα πλαίσια των «Πληγών της Αθήνας», πολλά από τα βρώμικα σημεία της πόλης: από τα, σχεδόν πάντα, ρυπαρά πεζοδρόμια της Εδουάρδου Λω, μέχρι τα συσσωρευμένα σκουπίδια στην Πλάκα και γύρω από τα πιο φωτογραφημένα μέρα της πόλης.
Το πρόβλημα, ωστόσο, επεκτείνεται και στην παράνομη στάθμευση, καθώς πολλά πεζοδρόμια, μαρμάρινα κιόλας, έχουν αρχίσει να μαυρίζουν από τα λάστιχα και τα λάδια των αυτοκινήτων και των μοτοσικλετών που παρκάρουν πάνω τους καθημερινά. Η εικόνα είναι ίδια και απαράλλαχτη ακόμη και έξω από το υπουργείο Οικονομικών, ένα από τα πιο κεντρικά κτίρια της πόλης, στην Καραγιώργης Σερβίας επίσης.
Την λύση θα μπορούσε να δώσουν και σ' αυτές τις περιπτώσεις τα πλυστικά μηχανήματα του δήμου, τα οποία, ωστόσο, είναι πολύ λίγα. «Έχουμε ζητήσει να 'ρθουν και σε μας για να καθαρίζουν τα πεζοδρόμια αλλά δεν φτάνουν ποτέ. Έρχονται μια φορά τον χρόνο. Δηλαδή εμείς δεν πληρώνουμε δημοτικά τέλη;» αναρωτιέται κάτοικος.
Όπως αποκαλύπτει, τις πιο πολλές φορές αυτά καθαρίζουν μόνο τις κεντρικές πλατείες και τους μεγάλους δρόμους, αφήνοντας βρόμικα τα μικρότερα στενά. «Είχα μιλήσει μια φορά με τον οδηγό. Μου έλεγε πως είναι μόνος και δεν προλαβαίνει. Ένα άτομο με ένα όχημα πώς να καθαρίσει όλο το κέντρο;».
Τα ερωτήματα, όμως, που εγείρονται είναι πολλά. Είναι τελικά όντως αδυναμία ή παραμέληση; Τους προηγούμενους μήνες και με τον δήμο Αθηναίων να βρίσκεται σ' ένα μεταβατικό στάδιο, είχαν παρατηρηθεί ακόμη και φαινόμενα ξερών χόρτων να αρχίζουν να μεγαλώνουν μπροστά από τα Προπύλαια και την Ακρόπολη, δίνοντας την εντύπωση μιας ερημωμένης πόλης.
Γιατί, λοιπόν, αυτή η κατάσταση συνεχίζει να είναι ίδια, ιδιαίτερα σε μια εποχή που η πόλη σφύζει από τουρίστες; Θα απαλλαχθεί η Αθήνα ποτέ από τα σκουπίδια και τα μαύρα πεζοδρόμια που έχουν γίνει εδώ και χρόνια δεδομένα για κατοίκους και εργαζόμενους; Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα της νέας δημοτικής αρχής. Αναμένουμε.
επίσης θεωρώ πως θα έπρεπε να υποχρεώσουν τις επιχειρήσεις να εχουν κάποιοι είδους καρότσι στεγανό για να πετάνε τις σακούλες τους , οχι να τις σέρνει στο πεζοδρόμιο ο ερμος λαντζιερης /καθαρίστρια , με αποτέλεσμα να σκίζονται και να αφήνουν γραμμες , αυτές που ειναι παντου πλεον στα πεζοδρόμια, κολλωδεις μαύρες γραμμες
Αλλά υπάρχει και η ατομική ευθύνη. Είμαι από τους γραφικούς που σκουπίζουν έξω από το σπίτι τους. Είναι φοβερό ότι Αύγουστο μήνα στην έρημη Αθήνα την άλλη μέρα το πρωί βρίσκω σκουπίδια. Οι απέναντι γείτονες έχουν πεζοδρόμιο που έχει χόρτα πάνω από μισό μέτρο. Περνάνε μέσα από αυτά για μπουν στο σπίτι τους.
Δεν φταίει για αυτά ο Δήμος. Φταίει ο δήμος, ο λαός, δηλαδή εμείς.
Αλλά δυστυχώς κράτος, δήμος και πολίτες δεν κάνουν κάτι για αυτό. Έρχεται ο τουρίστας νομίζοντας ότι θα έρθει στην κοιτίδα του πολιτισμού, σε μια Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, και παθαίνει πολιτισμικό σοκ.
Από τα άφαντα πεζοδρόμια, την βρώμα, τα σκουπίδια, την ανοργανωσιά μέχρι τις απεργίες, τους κλειστούς αρχαιολογικούς χώρους χωρίς ιδιαίτερο λόγο, και την διαφθορά. Κρίμα.
Οπως συνήθως...
Το αντίθετο θα είναι μια εξαιρετικά ευχάριστη και εντελώς απρόσμενη έκπληξη.
Οι μετανάστες είναι / νιώθουν περαστικοί. Οι ντόπιοι Αθηναίοι είναι προσωρινώς διαμένοντες μέχρι να φτάσουν στα Βόρεια- Νότια όπως λες.
Ποιος νοιάζεται για την ιστορία της; Και όχι δεν εννοώ τον Περικλή. Εννοώ τον Τσιλλερ και τον λε Κορμπυζιέ. Εννοώ τον Κόντογλου και τον Πικιώνη.
Δες με τη χαρά την καίνε και τη σπάνε στις γνωστές επαναστατικές επετείους.
Αγάπη θέλει. Είναι σα γρια που όλοι τη μισούνε...
Αγαπάς ή μισείς τους ανθρώπους μιας πόλης. Αυτούς που δίνουν ζωή στα (ενίοτε) αρχαία ντουβάρια.
Αυτούς που δίνουν χρώμα και ύφος σε μια πόλη.
Εμείς κάναμε αυτήν την πόλη - όπως και τις άλλες ελληνικές πόλεις - μια κόλαση. Από απληστία, κονόμα, γρήγορο κέρδος και ευτέλεια (ψυχής και γούστου).
Εμείς καθιερώσαμε και επιβάλλαμε τις νοοτροπίες "ο θάνατος σου η ζωή μου" και "κόψε τον λαιμό σου".
Γιατί να αγαπήσω τους άλλους, όταν καθημερινά τουλάχιστον 10 από δαύτους προσπαθούν να με σκοτώσουν και άλλοι 500 προσπαθούν (και το καταφέρνουν) να με ταλαιπωρήσουν αφάνταστα;
Δηλαδή πως το φαντάζεσαι; Οτι θα κάνω 2 ώρες σλάλομ μέσα στο καυσαέριο, στα μηχανάκια (πάνω στα πεζοδρόμια), στα σκουπίδια, την βρώμα και τον θόρυβο για να φτάσω τις Καρυάτιδες και να τους δώσω ένα φιλάκι επειδή τις αγαπάω;
Τα μεγαλύτερα θύματα αυτής της κόλασης δεν είμαστε εσύ κι εγώ. Είναι οι πιό αδύναμοι: Αδέσποτα ζώα, Αμεα, ηλικιωμένοι, άρρωστοι, παιδιά.
Εχεις δοκιμάσει να κυκλοφορήσεις με παιδικό καροτσάκι ή με αναπηρικό αμαξίδιο στην Μητροπόλεως ή στην Αχαρνών; Να μη μιλήσω για τα αδέσποτα και το πως ζουν.
Τι να αγαπήσω από μια κόλαση; Τι να αγαπήσω από έναν Μολώχ που λιώνει τους πιο αδύναμους;
Τι να τον κάνω τον Παρθενώνα και την Καπνικαρέα, όταν γύρω τους τα σκατά (κυριολεκτικά και μεταφορικά) φτάνουν μέχρι τον αστράγαλο;
Πόσο όμορφα μπορούν να είναι τα αρχαία νταμάρια όταν περιτρυγιρίζονται από πανωσηκώματα, ημιυπαίθριους, σκατά και σκουπίδια;
Υ.Γ. Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αθήνα, από αθηναίους γονείς και αθηναίους παππούδες. Το αθηναϊκό παρακλάδι των προγόνων μου φτάνει μέχρι τον 19ο αιώνα
Κάποτε αγαπούσα αυτήν την πόλη (δλδ τους ανθρώπους της). Εδώ και πολλά χρόνια, όχι πια.
Αγαπάς την Αθήνα όταν καταλαβαίνεις ότι είναι μια πόλη ρωμαίικη όπως το καταλάβαινε ο Κόντογλου.
Σέβεσαι την Αθήνα όταν δεν σπας τα κτήρια του Τσιλλερ. Όταν δεν αντιγραφείς άθλια τον λε Κορμπυζιέ.
Αγαπάς την Αθήνα όταν δεν προσπερνάς την Εύα που είχε παραγγείλει ο Πικιώνης.
Μπορούμε πάντα να είμαστε μαξιμαλιστες και να πούμε ότι αν δεν κατεδαφιστεί και χτιστεί εκ νέου Θα την απεχθανομαστε και θα ζούμε σε έναν πολτό μιζεριας. Μπορούμε να αρχίσουμε με τα μικρά, όπως το να μην ανεχόμαστε όσους την καίνε και την σπάνε συστηματικά, με την ελπίδα να έρθουν και τα μεγάλα.
Εσύ με ποιους εισαι;
Ποτέ δεν έσπασα, δεν έκλεψα, δεν έγραψα σε τοίχους.
Και (με εξαίρεση του να έχει γίνει χωρίς να το συνειδητοποιησω) πάντα οι χώροι είναι καθαρότεροι όταν αποχωρώ παρά όταν φτάνω. Ναι, μαζεύω και βρωμιές αλλωνών αν μπορέσω.
Οχι μόνο στην Αθήνα, αλλά σε οποιοδήποτε μέρος.
Και φυσικά δεν "ανέχομαι" το να σπάνε, να βρωμίζουν και να βανδαλίζουν άλλοι.
Αλλά τι σημαίνει "ανέχομαι" ;
Το να τσιρίζω στα σόσιαλ μήδια και στα σχόλια της lifo αποτελεί διαμαρτυρία; Κατα την γνώμη μου όχι.
Ο μόνος τρόπος να μην "ανέχομαι" κάτι είναι να ασκήσω βία. Κάτι που μου απαγορεύει ο ποινικός κώδικας.
Αρα, είτε ανέχομαι είτε δεν ανέχομαι τους βανδαλισμούς, που βλέπεις διαφορά;
Για μένα το πρόβλημα δεν σταματάει στους βανδαλισμούς εναντίων των κτιρίων του Τσίλλερ, αλλά περιλαμβάνει όλο το πακέτο της βρώμας, του θορύβου και της αθλιότητας εναντίον του οποιουδήποτε (ιδίως των έμψυχων).
Δηλαδή αν γράψω εδώ ένα σχόλιο "τα μπάχαλα δεν πρέπει να σπάνε μάρμαρα" τι έγινε;
Σου ξανααπαντάω: Σε αυτό το θέμα είμαι μαζί σου 100%. Κανένας δεν πρέπει να σπάει και να βανδαλίζει κτίρια. Είτε αυτά είναι του Τσίλλερ, είτε είναι ο Παρθενώνας είτε ένα απλό μαγαζάκι ενός απλού ανθρώπου.
Και κυρίως κανένας δεν επιτρέπεται να καταστρέφει και να απειλεί την ζωή των συν-κατοίκων του σε μια πόλη.
Μόνο που αυτές οι φράσεις δεν οδηγούν πουθενά. Απλά ευχολόγια είναι.
Υ.Γ. Τόσες φορές σου έχω πει ότι _δεν_ είμαι αριστερός, ακόμα να το εμπεδώσεις; ;-)))
Ρωτώ με ποιους εισαι. Είσαι με αυτούς που αποπειρώνται να κάνουν πρόσθεση ή αφαίρεση; Είσαι με αυτούς που δημιουργούν ή καταστρέφουν. Ποιων τις γραμμές πληθαινεις;