Γεια σας!Είμαι η κοπέλα που έγραψε την εξομολόγηση. Τα είπα πολύ περιληπτικά στο κείμενο. Όντως έχει φίμωση όμως η γιατρός του είχε πει ότι το ψυχολογικό κομμάτι είναι αυτό που τον τραβάει πιο πολυ πίσω. 1 μήνα και 1 βδομάδα που ήμασταν μαζί, έκανα τα πάντα. Εγώ έκανα συνέχεια τις πρώτες κινήσεις, εγώ του έδινα αγάπη και προσοχή ακόμα και στο σεξουαλικό κομμάτι το οποίο ποτέ δεν έγινε, εγώ έκανα συνέχεια το πρώτο βήμα. Μετά εκείνη τη διαφωνία που είχαμε, έγινε πιο ψυχρός κι ανασφαλής κι εφτασα στο σημείο κάθε φορά που κάτι δεν μου άρεσε ή με πίκραινε (πχ το ότι έφευγε τόσο νωρίς από το σπίτι μου) να φοβάμαι να το συζητήσω για να μην τον κάνω και κλάψει και στεναχωρεθεί. Είχε πολύ άσχημα παιδικά χρόνια και νόμιζα ότι θα καλυτερευε αν του έδειχνα συνέχεια αγάπη. Όμως χειροτέρευε όλο και περισσότερο για μένα τουλάχιστον. Είχα φτάσει στο σημείο να αναρωτιέμαι γιατί έκανε σχέση μαζί μου αφού φαίνεται ότι δεν προσπαθεί και ίσως δεν με θελει και τοσο. Καταλάβαινε τα προβλήματά του αλλά του ήταν δύσκολο να τα διορθώσει έτσι. Του είχα στείλει μήνυμα όπως προείπα, με την ελπίδα ότι τουλάχιστον θα απάνταγε θετικά, θα ξαναβρισκόμασταν και θα το προσπαθούσαμε από την αρχή. Αλλά αφού μου 'χε πει να το σκεφτούμε και να μιλήσουμε την επόμενη βδομάδα και τελικά δεν μου έστειλε κανένα μήνυμα, δεν έστειλα ούτε κι εγώ (τον μπλόκαρα κιόλας στα σόσιαλ για να μην τον βλέπω και στεναχωριέμαι δεν τον μπλόκαρα όμως στο κινητό) γιατί ίσως και να μην ήθελε να μου ξαναμιλήσει, ίσως και να δείλιασε πάλι όπως πάντα, ίσως, ίσως... Αν μου ξανάστελνε, θα του απάνταγα θετικά όμως τώρα που δεν μου έστειλε, δεν ξέρω τί άλλο μπορώ να κάνω... Αν πήγαινε σε ειδικό κι αν ήμουν σίγουρη ότι είναι έτοιμος να ξεπεράσει τα προβλήματά του και να δωσει στη σχέση όσα έδινα εγώ, να τον επαιρνα τηλ. Πως θα το ξέρω όμως ότι θα γίνει βελτίωση χωρίς να νιώσω ξανά απογοήτευση και στεναχώρια; Και θέλω να δω ένα μήνυμα από τον ίδιο, να δω μια αλλαγή, κάτι οτι αυτός για πρώτη φορά κάνει το πρώτο βήμα για κάτι. Δεν ξέρω τί να κάνω. Απλά φαντασιώνομαι ότι τον πετυχαίνω στο δρόμο τυχαία και πιάνουμε συζήτηση. Όμως ζούμε σε πολυ μεγάλη πόλη κι αυτό είναι σχεδόν αδύνατο... Δεν θέλω να ξέρω ότι δεν θα τον ξαναδώ.