Λοιπόν, μιας και εκλήθην να εξηγήσω ας εξηγήσω μπας και ξεκαθαρίσουν οι παρεξηγήσεις. Πρώτη αναγκαία διευκρίνηση είναι ότι σε καμμία, μα καμμία των περιπτώσεων δεν παίρνουμε ως μπούσουλα αυτό το άθλιο βιβλίο και ταινία με τον μίστερ Γκρέυ και τις παλαβομάρες που διηγείται μια άσχετη με το θέμα που πλούτισε με τις βλακείες της (αν έγραφε σοβαρό σύγγραμμα θα το διαβάζαμε δεκαπέντε νοματαίοι που μας νοιάζει, θα μου πεις, σωστό κι αυτό). Πολύς κόσμος στο παρελθόν αγωνίστηκε για το bdsm κι όποιος δεν το ξέρει να το ψάξει. Καλό θα του κάνει. Εν δευτέροις, υπάρχει μια μεγάλη παρανόηση. Η διαδικασία του εγκεφαλικού ερεθισμού από την ανταλλαγή ελέγχου (D/s, κυριαρχία-υποταγή) δεν γίνεται επειδή ο άλλος είναι ούτε πλούσιος, ούτε με μπάρμπα στην Κορώνη, ούτε επειδή θα μας έχει πριγκίπησσες σαν το βλακόμετρο την Αναστέζια του βιβλίου. Άπτεπται όχι μόνο του σεξ ή του ερωτικού εντοπισμένα, αλλά της ανθρώπινης ψυχολογίας γενικότερα. Επιτρέψτε μου να το εξηγήσω. Ορισμένοι άνθρωποι βγάζουν μια φυσική, αβίαστη κυριαρχικότητα. Δεν τους επιβάλλεσαι, σου επιβάλλονται. Χωρίς βία, χωρίς εξαναγκασμό. ΘΕΣ να σου επιβληθούν. Έχουν αυτό που λέμε μαγνητική προσωπικότητα. Αυτό είναι κάτι που προκύπτει από το μέσα, από την χαρακτηριοδομή και φαίνεται από μικρότατες, νηπιακές ηλικίες. Το βλέπουμε σε παιδάκια. Όλα τα παιδάκια θέλουν να γίνουν αρχηγοί, αλλά δεν γίνονται όλα τα παιδάκια αρχηγοί. Πραγματικοί, αγαπητοί, αρχηγοί, ηγέτες γίνονται τα παιδάκια που η ομάδα αποδέχεται ότι είναι φτιαγμένοι αρχηγοί. Δεν πας να του εξηγείς ότι "κι ο Γιαννάκης δικαιούται να γίνει αρχηγός στην ομάδα σας για λίγο", αν ο Γιαννάκης δεν έχει την στόφα, άσ'τα, τζάμπα χτυπιέσαι. Στην φύση, που τα πράγματα είναι πιο απλά και φυσικά, αυτό το λέμε alpha male. Ο φυσικός αρχηγός της αγέλης (συμβαίνει μόνο στα κοινωνικά ζώα βλέπεις), το λιοντάρι με το πιο φουντωτό τρίχωμα και τον πιο βαθύ βρυχηθμό ή ο χιμπατζής με το καλύτερο χτύπημα θωρακικών, θα κυριαρχήσουν και θα αξιώσουν τα θηλυκά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα πηδήξουν και τα beta males. Males είναι κι αυτά, για όλους έχει ο μπαξές. Αλλά τον πρώτο λόγο θα τον έχει ο alpha. Έτσι πάει. (Θα επανέλθω και για τις γυναίκες alpha, άλλον παρεξηγημένο "κλάδο"). Η διαφορά με τον άνθρωπο είναι ότι επειδή η κυριαρχικότητα έχει πεδίο να εκδηλωθεί σε πολύ ευρύτερο και βαθύτερο βαθμό (δεν μετράμε τους θωρακικούς μας, ούτε τα τσουτσούνια, ούτε καν τα δράμια μυαλιού) τα όρια τείνουν να μπλέκονται. Πάντως την κυριαρχικότητα την "πιάνεις" στον χώρο, σχεδόν την οσμίζεσαι. Είναι κάτι που παρατηρώ -και λατρεύω να παρατηρώ στις πιο απλές περιπτώσεις. Παράδειγμα. Καλέστε κόσμο στο σπίτι ή στο γραφείο σας. Παρατηρήστε πού θα καθίσουν. Εκεί που τους υποδείξατε με το βλέμμα ή το νεύμα ή θα αποφασίσουν μόνοι τους πού θα καθίσουν αφού με μια αστραπιαία ματιά επιθεωρήσουν τον χώρο; Προσοχή: ο κυριαρχικός δεν θα σου κατσικωθεί εκεί που δεν θέλεις. Απλά θα δει τις παρεχόμενες δυνατότητες και θα αποφασίσει μόνος του. Ο κυριαρχικός -το έχω πει πάμπολλες φορές εδώ μέσα- είναι ΚΥΡΙΟΣ. Ο κύριος δεν έχει ανάγκη να επιβάλλεται με φθηνά κόλπα, επειδή πρωτίστως κυριαρχεί στον εαυτό του. Αυτό είναι η ετυμολογική ρίζα του κύριος, άλλωστε. ;)Οι περισσότεροι άθρωποι, άντρες-γυναίκες, δεν ξεχωρίζω, ΔΕΝ είναι κυριαρχικοί. Αυτό δεν είναι κάτι κακό. Αντίθετα, κι αυτό δεν γίνεται αντιληπτό εξαιτίας των άφθονων ταμπού μας (εξισώνουμε τον υποτακτικό με το θύμα και τον κακομοίρη), οι άνθρωποι υποτακτικής ψυχολογίας για να επιβιώσουν, να ανθίσουν και να διαπρέψουν θέλουν ένα σπρώξιμο, μια καθοδήγηση, κάποιον να τους πει πώς να ξεκινήσουν μια διεργασία. Επειδή ακριβώς λοιπόν δέχονται να πειθαρχήσουν από φυσικού τους, όσοι τέλος πάντων το δέχονται επειδή συνειδητοποιούν ότι τους κάνει καλό και δεν κολλάνε σε βλακείες ότι "και ποιός είσαι σύ να μου πεις τι θα κάνω" και τέτοια, μπορούν και να εξελιχθούν και να μεγαλουργήσουν. Δηλαδή η πειθαρχία, που σημαίνει ότι υποτάσσονται σε κάτι που δεν είναι εκ προοιμίου ευχάριστο (γιατί αν είναι εκ προοιμίου μόνο ευχάριστο, τι σκατά πειθαρχία είναι;) δείχνει μια δύναμη χαρακτήρα! Οι υποτακτικοί που ξέρω είναι όλοι πάρα πολύ δυνατοί άνθρωποι! Δεν είναι θύματα, είναι άτομα που μπορούν να βάλουν το κεφάλι κάτω και να περιοριστούν σε αυτό που έχουν τάξει τον εαυτό τους ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ. Το "γιατί πρέπει" είναι η ουσία της υποταγής. Τα υπόλοιπα όλα είναι σούξου μούξου μανταλάκια. Άπαξ κι αρχίσεις τα μα μου κλπ. άσ'το το παιχνίδι, δεν είσαι για τέτοια, είσαι βανιλο-κίνκυ κι αυτό περιφερειακά με γούνινες χειροπέδες. Η ουσία δεν είναι στο περιτύλιγμα. Η ουσία είναι στο μυαλό. ΑΥΤΟ θα πει "σου πηδάει το μυαλό" που αναρωτιέστε μερικοί (βέβαια έχει γίνει κι αυτό καραμέλα, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση). Θα μου πεις. Καλά, κι ο κυριαρχικός δηλαδή δεν πειθαρχεί; Είναι ένα ανερμάτιστο καθίκι που κάνει ό,τι του καπνίσει; Σε καμμία περίπτωση! Αν είναι έτσι δεν είναι κυριαρχικό άτομο, είναι ένας καραγκιόζης που υποδύεται κάτι για να αποκομίσει όφελος ή να βγάλει τον κομπλεξισμό του. Ο κυριαρχικός άνθρωποις (άντρας-γυναίκα) υπακούει και πειθαρχεί στον εαυτό του πρώτα απ'όλα και στον κώδικα τιμής που έχει ορίσει γι'αυτόν. Να, κάτι τέτοια κάθονταν και συζητούσαν κι όριζαν οι leather men της δεκαετίας του '60 και φτιάξαμε πολύ πολυ αργότερα το bdsm κλπ κλπ και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Επομένως ο κυριαρχικός άνθρωπος είναι ένας άνθρωπος που κυριαρχεί στον εαυτό του. Κι όταν κυριαρχείς στον εαυτό σου δεν πατάς τον άλλον άνθρωπο, με την μεταφορική έννοια. Γιατί μπορεί να τον πατάς με την κυριολεκτική, αλλά έχεις εξασφαλίσει πρώτα πρώτα την συναίνεση του άλλου ανθρώπου, την λογική, την ασφάλεια, την υγεία, την άνθιση, γιατί μπορεί να εξιτάρεσαι από λίγο σαδισμό αλλά δεν είσαι ψυχοπαθολογικής απόχρωσης αποκτηνωμένος δολοφόνος. Είσαι ένα υπεύθυνο άτομο με τις δικές σου αδυναμίες, που όμως αποφασίζεις να πάρεις στο ταξίδι σου έναν άλλον άνθρωπο που αποφασίζει να σου παραδώσει τα κλειδιά του είναι του. Κι αυτό είναι πολύτιμο και πολύ σπουδαίο. Και σπάνιο.