Δεν υπάρχει υπερβολή στις ανάγκες μας. Καλό είναι να βλέπουμε και να εκτιμάμε αυτό που έχουμε αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν προσπαθούμε να δημιουργήσουμε το καλύτερο και να εξελισσόμαστε. Φτάνει να υποφέρουμε από έναν δυνατό πονόδοντο για να τρελαθούμε, δεν θα βρούμε παρηγοριά στο ότι άλλοι έχουν πιο δυνατούς πόνους από εμάς: νιώθουμε την απόλυτη ανάγκη να σταματήσει ο πόνος, και αυτή η ανάγκη είναι πραγματική δεν την φανταζόμαστε. Πιστεύω ότι είναι παγίδα το να εφησυχαζόμαστε σε ό,τι έχουμε λέγοντας στον εαυτό μας ότι άλλοι περνάνε χειρότερα από εμάς: αυτό μας αφήνει στάσιμους και μας εμποδίζει στο να προασποθούμε για το καλύτερο.Ποιά είναι λόγια της ψυχοθεραπεύτριας;