Καλημέρα, από τα 16 μου χρόνια καπνίζω όχι όμως φανατικά. Ποτέ δεν ήμουν παθολογική καπνίστρια. Κάπνιζα πολύ μερικές φορές για κάποιο διάστημα,όχι όμως συνεχόμενα. Τα 2 τελευταία χρόνια σταδιακά το έκοψα εντελώς. Όλοι, φίλοι και οικογένεια, φώναζαν ότι καπνίζω πολύ. Εγώ, σίγουρη ότι δεν θα τραβήξει πολύ αυτό , δεν έδινα σημασία. Αποφάσισα λοιπόν να επιστρέψω στο άθλημα που έκανα τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου. Μπαίνοντας στο νερό την πρώτη μέρα, κάνοντας την πρώτη κίνηση κόντεψα να πνιγώ. Οι πνεύμονες δεν λειτούργησαν καθόλου. Αθλήτρια χρόνια και κόντεψα να πνιγώ. Γυρνώντας σπίτι πήγα να καπνίσω και έσκασα. Ναι έσκασα. Δεν μπορούσα να πάρω αναπνοή . Κάπου εκεί λοιπόν είπα τέρμα. Αργότερα, έκανα κατά καιρούς τράκα. Ένα δύο τσιγάρα. Αλλά το αποτέλεσμα ...δύσπνοια , βήχας, λαχάνιασμα. Υπάρχουν άνθρωποι στην προπόνηση που μπαίνουν στο νερό δίπλα μου και μυρίζει όλη η πισίνα. Η βρώμα απερίγραπτη. Θυμάμαι τον μήνα υπολόγιζα περίπου 15 εβρώ για τον καπνό που αγόραζα, όχι ψέματα το 15θήμερο. Καταλαβαίνεις τι έκανα; 30 ευρώ το μήνα έδινα για να αγοράζω τον θάνατό μου. Δηλαδή το σκέφτομαι τώρα, που πλέον δεν μπορώ ούτε να το μυρίσω, και αναρωτιέμαι καλά τόσο πολύ βρωμούσα; Ήθελα παράδειγμα, να βγω έξω έκανα μπάνιο με υπέροχα αφρόλουτρα, μοσχομύριζα κι αμέσως κάπνιζα. Ε! Τι να το κάνεις μετά μύριζα σαν βόθρος. Τσάμπα η αρωματοθεραπεία. Τώρα πλέον ένα μείον σε επιλογή συντρόφου θα είναι το κάπνισμα, πιστεύω. Θα έχω μεγάλο θέμα και θα φτάνω στην απόρριψη.