Κάθε φορά που ξένος γνωστός μου επισκέπτεται την Αθήνα αναγκάζομαι να κάνω ολόκληρο χάρτη με μέρη ''εδώ μην πας, εκεί μην πας βράδυ'' και πάει λέγοντας. Το κέντρο της πόλης είναι ανομοιόμορφο σε βαθμό παράνοιας. Εκεί που περπατάς στην σχετικά οκ Πανεπιστημίου το βράδυ αρκεί μια στροφή προς τα στενά Αγίου Κωνσταντίνου και σου κόβονται τα ύπατα. Φανταστείτε τον πανικό ενός τουρίστα - που σε αντίθεση με έναν ντόπιο δεν ξέρει πώς να κυκλοφορήσει στην πόλη.Όσοι γνωστοί κινήθηκαν σε (σχετικά) φροντισμένες περιοχές μείνανε κατευχαριστημένοι με πράγματα που δεν βρίσκουν σε βορειοευρωπαικές πρωτεύουσες: καλό και προσιτό φαγητό, την ευκολία να βρίσκεις ότι θες όποτε θες (ναι, μιλάω για τα περίπτερα), νυχτερινή ζωή και τις καθημερινές (που όλοι στην Ελλάδα το θεωρούν δεδομένο, αλλά πλην του Βερολίνου δεν υφίσταται στη βόρεια Ευρώπη), προσεγμένα μέρη να διασκεδάσεις χωρίς να ξεράσει κάποιος πάνω σου, ενδιαφέρουσες γωνίες και την προθυμία απλών περαστικών να δώσουν οδηγίες και να σου μιλήσουν για το μακρύ και το κοντό τους (απαραίτητο για μοναχικούς ταξιδιώτες). Βέβαια αξίζουν αυτά 200+ ευρώ για μια πτήση; Και τι τύπος τουρίστα μπορεί να τα διαθέσει; Σίγουρα όχι ο εικοσάρης που θα κάνει και τα στραβά μάτια σε μια κακοτοπιά χάριν της περιπέτειας. Αυτός που μπορεί να επενδύσει σε ένα ακριβό ταξίδι σίγουρα θα ενοχληθεί από την κατάσταση της Αθήνας και δεν θα εστιάσει στο γεγονός ότι πέρα από τα κακώς κείμενα είναι μια πόλη που σε καμία περίπτωση δεν γίνεται βαρετή.
