Κατά την ταπεινή μου άποψη, ναι. Η σάτιρα και η πίκρα των Πίντσον και Άντερσον είναι συνυφασμένη για να λειτουργήσει σαν άσκπο έπος, ένα πολιτιστικό warp που ξεφούσκωσε άδοξα και αφομοιώθηκε σε κάτι τελείως διαφορετικό από τον αρχικό σκοπό της "κοινότητας". Τα πολλά πρόσωπα, ο ήλιος, η επιτραπέζια πλοκή, καμουφλάρουν την παράνοια. Και προσέξτε πώς φέρεται ο Άντερσον στον Πίντσον, χωρίς να αυτοπροδίδεται.