Η πρώτη ενοποίηση αρχαιολογικού χώρου στην Αθήνα έγινε από τον κακό Καραμανλή το 1955. Τότε ως υπουργός με τους υποτακτικούς του, ενοποίησε τον χώρο της Ακρόπολης Πνύκας και Φιλοπάππου που ως τότε είχε χωματόδρομους, παραπήγματα, τσαντίρια μέχρι και πρόβατα που έβοσκαν. Ανέθεσε όλη τη δουλειά στον κορυφαίο αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη και μπήκε ασπίδα στη δουλειά του, όταν ενόχλησε, επειδή αντί για άσφαλτο που "θα πήγαινε τα πούλμαν με τους ξένους στα αρχαία" βάλθηκε να γεμίσει την περιοχή με πλακόστρωτα. Είναι τα περίφημα πλακόστρωτα στην Ακρόπολη, στο θέατρο του Ηρώδου, στου Φιλοπάππου στον Λουμπαδιάρη και στο περίπτερο, αυτά που σήμερα θεωρούνται μνημείο της Unesco και που πάνω τους πάτησε 50 χρόνια μετά, η επιτυχημένη δεύτερη ενοποίηση Δ. Αρεοπαγίτου-Θησείο. Καμία όρεξη δεν έχω να υποστηρίξω τον Καραμανλή, αλλά τα του Καίσαρος τω Καίσαρι οφείλονται σε ένα δύο θέματα. Δεν είναι διαφορετικής φιλοσοφίας η ανάπλαση της Πανεπιστημίου (που ευτυχώς που ακυρώνεται. Γιατί; Πηγαίνετε στο Πεδίο του Άρεως για να δείτε πως εννοούν τις αναπλάσεις)Υ.Γ. Την περίοδο της εσωτερικής μετανάστευσης 50-70 ήσαν τέτοιος ο όγκος πληθυσμού και η ανάγκη στέγασης που αν δε δίνονταν οι αντιπαροχές για τις πολυκατοικίες κλουβιά, θα είχαμε παραγκούπολεις. Υπήρχαν καλύτερες λύσεις; Σίγουρα. Υπήρχαν όμως και χειρότερες.