Βέβαια, δεν χρειάζεσαι τίποτε για να βγεις μια βόλτα, εκτός από τον εαυτό σου. Απλά βλέπω ότι ο/η Εξ δεν είναι σε θέση αυτή την στιγμή να κάνει κάτι παρέα με τον εαυτό του/της. Αυτό μου βγάζει τουλάχιστον. Πολύ θα ήθελα να ξέρω τι εννοεί όταν λέει ότι κουράστηκε. Γιατί, στις 99% των περιπτώσεων, εννοούνε απλά ότι κουράστηκαν να είναι μόνοι. Θέλω να πω, δεν ξέρω τι έχει κάνει για να το αλλάξει, ΑΝ έχει κάνει κάτι και αν το έκανε με τον σωστό τρόπο. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να καταφέρει κάποιος να εκβιάσει μια φιλική σχέση. Αυτό είναι κάτι που γίνεται με άλλους όρους. Όταν μάθουμε όλοι να κάνουμε καλή παρέα με τον εαυτό μας, να ξέρουμε ποιοί είμαστε και τι εντύπωση δίνουμε (είναι πανεύκολο το τελευταίο, μας το δείχνουν συνέχεια οι γύρω μας) αυτά τα πράγματα θα είναι για όλους παιχνιδάκι. Όμως όταν οι προσδοκίες είναι στον Θεό, απαιτούμε αντί να δίνουμε χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα, έχουμε πολύ λάθος ιδέα για τον εαυτό μας και είμαστε ικανοί να χτίσουμε ολόκληρη κοσμοθεωρία που να εξηγεί την αποτυχία μας στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, τι να περιμένεις; Είναι πραγματικά κρίμα, θα μπορούσαν όλοι να το δούνε τόσο παιχνιδιάρικα και με την απαραίτητη ελαφρύτητα (την καλημέρα με τον γείτονα, τις κουβέντες που θα αλλάξουνε με ξένους ανθρώπους κάθε μέρα τους οποίους δεν γνωρίζουνε κλπ) και να μην είχε κανένας πρόβλημα με το να έχει δυο τρεις ανθρωπους να βγει αφού το θέλει. Δεν πρόκειται να πάρουμε από κανέναν κάτι με το ζόρι, που να χτυπάμε τον πωπό μας κάτω. Κι αν το πάρουμε μια ή δυο φορές θα μας αφήσει ανικανοποίητους και με μια αίσθηση απογοήτευσης γιατί θα γίνει εκβιαστικά. Θέλει και αυτοεκτίμηση, δεν μπορούμε να περιμένουμε να μας φερθούν καλύτερα από ότι φερόμαστε εμείς στον εαυτό μας. Έχω ακούσει ανθρώπους να λένε "γιατί, τι θα πάθουν να μου πούνε κι εμένα;" (εννοώντας ας πούμε μια βόλτα) λες και επιλέγουμε ανθρώπους με βάση το αν θα πάθουμε κάτι κακό ή όχι. Τι να πω, δεν πιστεύουν στον εαυτό τους, δεν έχουν γενικότερα πίστη και αυτό κάνει μπαμ. Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι χώρος ακτιβισμού, ένα αλτρουστικό πεδίο στο οποίο μαζεύουμε αστεράκια για τον Παράδεισο. Και δεν βοηθάει το "σπρώξιμο", γιατί εγώ μπορεί να πω στην Ελένη να βγούμε δυο φορές για καφέ και να της γνωρίσω ανθρώπους, αλλά η Ελένη δεν θα προχωρήσει βήμα και δεν θα μπορέσει να αξιοποιήσει τις γνωριμίες. Είναι δική της δουλειά το παραπέρα, κι αν έχω νοιώσει στο μεταξύ ενοχές εξ αιτίας της, ξέρω ότι είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Πολλοί άνθρωποι δεν αρκούνται σε αυτό που μπορείς και θέλεις να τους δώσεις, ζητάνε όλο και παραπάνω. Δεν είναι διακριτικοί στην συμπεριφορά τους, δεν δείχνουν την παραμικρή ενσυναίσθηση. Όταν βρισκόμαστε ξανά και ξανά ξένοι μεταξύ μας μεμονωμένοι άνθρωποι σε ουδέτερους χώρους, εκεί φαίνονται και επιβεβαιώνονται όλα. Στο τελευταίο σεμινάριο που πήγα, όταν ήρθε η ώρα για το πρώτο διάλειμμα πήρα την τσάντα μου και βγήκα γιατί είχα δει ένα πολύ όμορφο καφέ εκεί κοντά και ήθελα να πάω. Με ακολούθησαν ανερώτητα μερικοί συμμετέχοντες, άντρες κια γυναίκες, και με ρωτούσαν που πάω και γιατί δεν πάμε όλοι μαζί. Με βλέπουν που φεύγω, είναι 4 άνθρωποι που θέλουν να αξιοποιήσουν το διάλειμμα για έναν καφέ, και αντί να μιλήσουν μεταξύ τους έρχονται πίσω μου χωρίς να πω σε κανέναν να με συνοδέψει. Πήγαμε και όλα καλά, απλά θέλω να σου πω ότι δεν έχει και πολύ λογική αυτή η συμπεριφορά. Απλά επιβεβαιώνει για χιλιοστή φορά ότι κυριολεκτικά σε κυνηγάει αυτό που δεν χρειάζεσαι.