Εμένα πάντως με έχουν πλησιάσει τυχαία σε σταθμό μετρό ενώ καθόμουν με τη φίλη μου και περιμέναμε άλλη μια. Ήρθε ένα παιδί χαμογελαστό, μου συστήθηκε και μου είπε ότι θέλει να με γνωρίσει επειδή του κίνησα το ενδιαφέρον. Και το έκανε όλο αυτό μόνος του, χωρίς να του είχα δώσει αφορμή ή να τον έχω κοιτάξει. Παρόλο που λοιπόν που δεν το προχώρησα, ούτε μου φάνηκε περίεργο ή κριπι, ούτε τον έκρινα από μέσα μου, ίσα ίσα το εκτίμησα που ήρθε και μου μίλησε ευθέως και με τόσο καλή διάθεση. Βέβαια πιστεύω παίζει μεγάλο ρόλο αν ο άλλος έχει όρεξη, εγώ εκείνη τη μέρα ήμουν χαρωπή χαρωπή μετά από το τελευταίο μάθημα εξεταστικής και πήγαινα για καφέ. Αν μου το έκαναν 8 η ώρα το πρωί και είχα τα νεύρα μου με τη δουλειά ή τη σχολή και νύσταζα, ίσως το αντιμετώπιζα με ευγένεια παλί, αλλά όχι ακριβώς με τόση θετική διάθεση.Παραταύτα, αν η περίπτωση είναι άλλη, δηλαδή αν και τα δύο άτομα δείχνουν ενδιαφέρον (κι όχι μόνο το ένα όπως συνέβη σε εμένα), αν υπάρχουν έστω και 1-2 βλέμματα, πιστεύω αξίζει τον κόπο να μιλήσεις. Αρκεί ένα φιλικό χαμόγελο και να πεις ότι σου έρθει εκείνη τη στιγμή, ειλικρινά.Η κολλητή μου γνώρισε το τωρινό της αγόρι ακριβώς έτσι. Την πλησίασε στο Μοναστηράκι και τη ρώτησε το όνομά της. Σε λίγο κλείνουν 1 χρόνο σχέσης. :)Αξίζει τέλος να σημειώσω ότι κάθε άτομο είναι διαφορετικό. Το γεγονός ότι εγώ ή κάποια άλλη δε νιώθουμε αυτομάτως απειλή όταν μας προσεγγίζουν έξω, δε σημαίνει ότι όλες είναι τόσο χαλαρές και είναι απολύτως κατανοητό αυτό. Οποι@ ενδιαφέρεται πάντως, αξίζει να προσπαθήσει χωρίς να φοβάται το αποτέλεσμα.