Το έχω δει κι εγώ πολύ συχνά αυτό που αναφέρεις στην αρχή Ανία. Αγένεια, πλήρης ασυνέπεια και άλλα πολλά που δικαιολογούνε πλήρως την κατάστασή τους.Αυτό που λες είναι αλήθεια, μερικοί μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον που θα το επιθυμούσε ο καθένας μας και άλλοι πρέπει να αρχίσουν μόνοι τους από το μηδέν. Είναι άδικο, αλλά γενικά η ζωή μόνο δίκαιη δεν είναι οπότε τι τα θες. Άσε που έχω δει πολλούς ανθρώπους να μεγαλώνουν κάτω από τις ίδιες συνθήκες και είναι άσπρο μαύρο. Γι' αυτό πιστεύω ότι το ποιοί είμαστε ή το ποιοί θα γίνουμε καθορίζεται από πολύ νωρίς, από την στιγμή που αρχίζουμε να υπάρχουμε. Από εκεί και πέρα το τι θα κάνουμε με αυτό που μας δόθηκε, είναι στο χέρι μας. Όλοι μας έχουμε περιθώρια βελτίωσης τα οποία φυσικά δεν ειναι απεριόριστα (δεν μπορούμε να γίνουμε άλλοι), ωστόσο μπορούμε να επηρεάσουμε πολλά προς όφελός μας. Όταν μερικοί είναι της άποψης ότι επειδή υπάρχουν και αναπνέουν η ανθρωπότητα τους χρωστάει, τι να λέμε. Αφήνω που συνήθως δεν υπάρχουν και αναπνέουν απλώς, αλλά κουβαλάνε και όλον τον αρνητισμό που μπορεί να κουβαλήσει άνθρωπος.Στα πρώτα παιδικά μου χρόνια ήμουν τρομερά αντικοινωνική. Ήθελα να ήμουν μόνη μου, δεν μπορούσα την φασαρία μέχρι και στις τουαλέτες κρυβόμουνα παίζοντας με το νερό της βρύσης για να αποφύγω τα άλλα παιδιά. Αν δεν ήμουν τόσο καλή μαθήτρια θα με είχαν στείλει 100% σε άλλο σχολείο ειδικό για προβληματικά παιδιά. Επειδή όμως ήμουν η καλύτερη μαθήτρια (ένα παιδί ξένο ανάμεσα σε άλλα γερμανάκια που είχαν πολύ δυνατές βάσεις από το σπίτι τους) προσπαθούσαν απλά να ανακαλύψουν τι δεν πάει καλά με μένα (χαχχ). Στο τέλος η διάγνωση είχε να κάνει με υπερευαισθησία, πράγμα που θα έκανε πολλούς αυτοαποκαλούμενους ευαίσθητους να με κάψουν στην πλατεία και να ανακυρήξουν μια για πάντα την Ψυχολογία σαν την πιο άχρηστη εφεύρεση που είδε ποτέ η ανθρωπότητα (:Μου κακοφαίνεται όταν λένε ότι μιλάνε όλοι εκ του ασφαλούς, γιατί λέγοντάς το απαξιώνουν/αμφισβητούν σοβαρές και επίπονες προσπάθειες πολλών άλλων ανθρώπων.Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που είχαν και έχουν πρόβλημα/ανασφάλεια με την γλώσσα, και πολλοί από αυτούς ανακάλυψαν στην πορεία ότι ακριβώς η ανασφάλεια που ένοιωθαν ήταν το εμπόδιο και όχι η γλώσσα που δεν μιλούσαν τόσο καλά. Αυτά βέβαια σε μεγαλύτερες ηλικίες, ένα παιδί δεν είναι σε θέση να κάνει τέτοιες βαθύτερες σκέψεις και να βγάλει τα ανάλογα συμπεράσματα.Αυτό που μένει είναι ότι ο κάθε άνθρωπος πρέπει να ανακαλύψει το δικό του "κέντρο", να δει ποιός είναι και τι μπορεί. Να αποδεχτεί τον εαυτό του, να στολίσει το μέσα σου έτσι ώστε να νοιώθει καλά και σιγουριά για τον εαυτό του όπου κι αν βρίσκεται. Αυτή η αίσθηση είναι λίγο να σαν να κουβαλάς το σπίτι σου μέσα σου και δεν εξαγοράζεται με τίποτε στον κόσμο.
