Έρχεται μια στιγμή που ο άνθρωπος κουράζεται να είναι έτσι η αλλιώς για τους άλλους και θέλει να είναι απλά ο εαυτός του. Θυμάμαι σε ένα ραντεβού, σε μια παρόμοια φάση κ γώ, μου ζήτησε να του πω πράγματα για μένα. Ένιωθα τέτοια κούραση από αυτό το παιχνίδι του εντυπωσιασμού (και του κωλου, κοινως) που το μονο που μου έβγαινε να πω είναι ότι ίσως ειμαι ένα συνηθισμένο κορίτσι, ένας απλός άνθρωπος με τα συνηθισμένα συν και πλην. Το έλεγα και λυτρωνομουν απ'ολο το "δήθεν" που μας κυριευε. Είμαστε αυτοί που είμαστε, σημαντικοί μέσα στο ασήμαντο ή και το αντιστροφο..Ποιητική βραδιά, "Μουχρωμα στην Καρύταινα". Έλα και συ στην παρέα μας.