Θα συμφωνήσω ότι συνήθως εδώ μέσα σχολιάζουν υπερβολικά.Όπως και σ' όλο το ίντερνετ, βέβαια.Ας μην πέφτουμε από τα σύννεφα...Εμένα με προβλημάτισε κάτι άλλο στην εξομολόγηση.Δεν βρίσκω αφύσικο ή τραγικό το γεγονός ότι ένας 19χρονος θέλει να πάει διακοπές.Ούτε θα έμπαινα στον κόπο να χαρακτηρίσω την ανατροφή του από δέκα αράδες που έγραψε.Ωστόσο, καταλαβαίνω ότι του έχει δημιουργηθεί η πεποίθηση ότι οι γονείς του "πρεπει" ή θα ήταν καλό να του δωσουν χρήματα για να πάει διακοπές. Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι όταν ενηλικιωνόμαστε, οι γονείς μας τιποτα δεν "πρεπει". Ούτε πρέπει να φυλάνε τα εγγόνια τους ούτε πρέπει να μας χρηματοδοτουν όπως, επίσης, δεν πρέπει να μας επιβάλλουν την άποψή τους, όπως θα έκαναν εαν ήμαστε ανήλικοι (εξαιρώ από τα "δεν πρέπει" πάσα δυνατή και πιθανή υποστήριξη ενός γονέα προς το παιδί του σε μια δύσκολη στιγμή του, στην οποία, ναι, κάθε σωστός γονέας πρέπει να συμπαρασταθεί). Δεν αμφιβάλλω ότι ο παράγοντας της ανεργίας έχει λειτουργήσει ανασταλτικά στην ψυχολογία του, αλλά όλοι καταλαβαίνουμε ότι έμεσα κατηγορεί τους γονείς του που δεν βρίσκεται στο νησί με τους φίλους του..Αντίθετα, θα πρέπει να πεισμώσει περισσότερο για τον τομέα "εργασία" και να εντείνει τις προσπάθειές του παρά για γεγονός ότι οι γονείς δεν του τα σκάνε, όπως θα ήθελε..Όταν μεγαλώσει λίγο θα συνειδητοποιήσει ότι αυτό που σκέφτεται τώρα είναι χαζό.Παράλογο όχι!Χαζό όμως ναι. Το λέω επειδή βρέθηκα στη θέση του και σκέφτηκα κι εγώ αυτά που σκέφτηκε κάποια στιγμή πριν από χρόνια.Μόλις ξεκίνησα να εργάζομαι, τότε συνειδητοποίησα πόσο δύσκολη είναι η διαχείριση των χρημάτων πόσο μάλλον όταν έχεις οικογένεια κι υποχρεώσεις!Και μάλιστα, ευχαριστώ τους γονείς μου που δεν μου έδωσαν.Πόσες τύψεις θα ένιωθα τώρα που έχω συνειδητοποιήσει ότι καθένας τους έκανε από 2 δουλειές για να βγάλει τα χρήματα που εγω θα σπαταλούσα με τόση ευκολία σε διακοπές...Γνωρίζοντας κιόλας ότι οι ίδιοι έχουν στερηθεί προσωπικές απολαύσεις.
