Ισχύει αυτό που λες...Υπήρξα πιο πολύ κοινωνική παλαιότερα και τώρα λίγο πιο συγκρατημένη γιατί λέγοντας την άποψη σου σε κάποιον/α για κάτι που δοκιμάζει,να δώσεις την θέση σου σε έναν ηλικιωμένο μέσα σε λεωφορείο ή μέτρο,χαμογελώντας σε ένα μικρό μωράκι που περνάει δίπλα σου ή ευχαριστώντας έναν εργαζόμενο σε κατάστημα ή καφέ για την εξυπηρέτηση που μπορεί να σου παρείχε,βλέπεις πως το παρεξηγούν και σε κοιτάζουν σαν εξωγήινο παρόλο που είναι το αυτονόητο να το κάνεις αυτό αν είσαι άνθρωπος και μάλιστα μου έχει πολλές φορές.. Το βλέπεις το ερωτηματικό στο βλεμμα τους ή στον μορφασμό προσώπου τους.. Άρα ψυχή δεν είναι στο μυαλό μας όλα... Οι άνθρωποι έχουν αλλάξει πολύ,εκτός αν ήταν πάντα έτσι και εγώ άργησα να το δω...Όπως και να έχει εμείς ας κάνουμε αυτό που αισθανόμαστε και ας αφήσουμε τους άλλους να ανησυχούν.. Θετική ενέργεια σε ότι και αν συμβαίνει...;-) :-*