Αν και ήμουν μικρός τότε, ακόμα το θυμάμαι εκείνο το σαββατοκύριακο. Έμοιαζαν όλα πραγματικά υπέροχα!Θυμάμαι που είχαμε πάει με τους γονείς μου με το αυτοκίνητο μέχρι το Πεντάγωνο για να πάρουμε το μετρό. Και πόσος κόσμος παντού! Χαμός γινόταν.Όλα έμοιαζαν τόσο εντυπωσιακά, ειδικά στο Σύνταγμα.Μιας και τότε μέναμε αρκετά πιο μακριά από όλους τους σταθμούς, για χρόνια η όποια διαδρομή με το μετρό συνέχιζε να μου φαίνεται ως κάτι το "σπέσιαλ".Και πέρασαν τα χρόνια και πλέον είναι σχεδόν μέρος της καθημερινότητάς μου. Ξέρω σε πόσους σταθμούς όλα τα "σημεία" απ' έξω κι ανακατωτά: πού πρέπει να περιμένω στην τάδε αποβάθρα, πού είναι η έξοδος στην άλλη, ποιες σκάλες βολεύουν, πού πρέπει να κάθομαι στα ροζ βαγόνια όταν κάνει ζέστη κλπ.Παρόλο που μέσα στα χρόνια έχω δει και άλλα "ξένα" μετρό, παρόλο που σταδιακά αρχίζει και φαίνεται ένα αχνό γκρι βρωμιάς να καλύπτει τους σταθμούς του (παρά την τρελή δουλειά που κάνουν οι καθαριστές), παρά τις όποιες απεργίες, το μετρό το νιώθω τόσο οικείο τόσο κοντά μου. Είναι νομίζω από τα πράγματα που αγαπάω στην Αθήνα.και είναι πραγματικά περίεργο που μόλις μέσα σε μία δεκαετία και κάτι, κατάφερε και μοιάζει να είναι από τα πιο αναπόσπαστα κομμάτια της πόλης.Κάθε βόλτα που σέβεται τον εαυτό της εξάλλου πρέπει να συνοδεύεται από άσκοπο σουλάτσο στα στενά, αλλά και από μία τουλάχιστον αναμονή σε αποβάθρα του μετρό!