Τω καιρω εκεινω... (τελος δεκαετιας '70) ετυχε να με καλεσει ο μητροπολιτης Χ να τον επισκεφθω στο σπιτι του. Νεος τοτε, χωρις εμπειριες, ουτε ειχα αρχισει να ταξιδευω ακομα, ωστε να δω, να καταλαβω, να συγκρινω, δεν γνωριζα και πολλα, αλλα παρ ολα αυτα, μετα την επισκεψη, η διαφορα της ζωης του μητροπολιτη με τη ζωη των (περισσοτερων) πιστων μου φανηκε οτι ηταν ενας ολοκληρος ωκεανος. Το σπιτι λιγο εξω απο την Αθηνα ηταν κατι το φαντασμαγορικο. Μαγειρισες, καθαριστριες, οδηγοι, μαρμαρινες εσωτερικες σκαλες να ανεβαινουν γυριστα προς τον πρωτο οροφο του τεραστιου σπιτιου στρωμενες με πανακριβα χαλιά, εντυπωσιακοι πολυελαιοι, καταπληκτικα χειροσκαλιστα επιπλα, πινακες και εικονες απιστευτης ωραιοτητας, απαστραπτοντα κρυσταλινα βαζα, και τελειωμο δεν ειχε... Οταν τα επομενα χρονια αρχισα να ταξιδευω, σκεφτομουν οτι ακομα και ολοκληρος ο Αντλαντικος, ολη αυτη η τεραστια αποσταση που υπαρχει μεταξυ Αμερικης και Ευρωπης, συγκριτικα, μου φαινοταν πολυ μικροτερη απ οτι η αποσταση μεταξυ της ζωης του δεσποτη και της ζωης των ευλαβων πιστων. Πολυ ευκολα μπορουσα να καλυψω την τεραστια αποσταση του Ατλαντικου μεσα σε 10 ωρες και με μονο 1.000 δολαρια, ομως η αποσταση μεταξυ της ζωης των πολλων και της ζωης του δεσποτη φαινοταν ακομα γιγαντιαια, ατελειωτη, και σχεδον αδυνατον να την καλυψει κανεις...Ακομα θυμαμαι το τι ελεγε ο γεροντας μερικες φορες οταν καποιοι ζητησουν βοηθεια απο αναγκη... "δυστυχως δεν δυναμαι να σας βοηθησω αλλα θα προσευχηθω εις τον Θεο με μια εγκαρδια προσευχη, και ειμαι σιγουρος οτι ο Θεος θα εισακουσει την προσευχη, και ολα θα πανε καλα!" Τα πραγματα ομως για τον ατυχο κοσμο αντι για καλα πηγαιναν "καλαμια και παλουκια", ενω εντελως ειρωνικα για τον δεσποτη, - που φυσικα ειχε παρει και ορκο ακτημοσυνης (!) - πηγαιναν ολο και πιο λαμπρα, ολο και πιο υπεροχα.. Ισως... ισως... να υπαρχει καποιος Θεος εκει επανω, αλλα με ολα οσα εχουν γινει, και ολα οσα εχω δει στη ζωη μου, αυτος ο Θεος που ειναι εκει επανω και επιτρεπει ολα οσα γινονται, λυπαμαι αλλα... δεν ειναι ο δικος μου Θεος... Ισως... ισως... ποιος ξερει... ισως να βρω κι εγω καποτε τον δικο μου "Θεο"... Ισως παλι, και να μην τον βρω ποτε μου, γιατι εγω... ποτε δεν ορκιστηκα να ειμαι ακτημων. Και ετσι για αλλη μια φορα κοιταζω εξω τον γαλανο ουρανο, παιρνω μια βαθια αναπνοη, και χαιρομαι που δεν ζω στο μεσαιωνα, αλλα στο 2012. ΥΓ ...για τους "πολυμαθεις", τους "περισπουδαστους", τους "παντογνωστες", και τους "σοφους" "καθοδηγητες" και "σωτηρες της παραδοσης του κοσμου και των εθνων", εχω μονο μια ευχη να δωσω... ευχομαι στα τελευταια χρονια της ζωης τους να μην αρχισουν να απαγγελουν Goethe... "Αχ σπουδασα Φιλοσοφια, και Νομικη και Ιατρικη, αλί μου και Θεολογια με κοπο και με επιμονη, και να 'μαι εδω μπροστα στα φωτα, εγω... μωρος οσο και πρωτα!" ΥΓ2 Εξοχο το κειμενο σας Κε Δημου, σας ευχαριστουμε πολυ οπως παντα!