Δεν γνωρίζω πως είναι να μεγαλώνεις με παρεμβατικούς γονείς.Οι δικοί μου δούλευαν πολλές ώρες και έτσι και τα τρία αδέρφια γίναμε αναγκαστικά αυτόνομα από νωρίς.Σαν πατέρας δεν ξέρω αν είμαι παρεμβατικός, η κόρη μου που μπαίνει στην εφηβεία(εξού και ο λόγος που διαβάζω εξομολογήσεις) λέει ότι της βάζουμε πολλά όρια, ωστόσο ζούμε σε ξένο κράτος με εντελώς διαφορετική κουλτούρα από την δυτική και έτσι ίσως να είμαστε μερικές φορές υπέρμετρα προσεκτικοί.Θεωρώ ότι το γεγονός με τα αντικλείδια ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, προφανώς έφτασες στα όρια σου.Δεν πιστεύω ότι ένας άνθρωπος έχει τέτοιο ξέσπασμα αν δεν έχουν περιστατικά ανάλογα στο παρελθόν.Τα κλάματα, οι τύψεις,είναι ένας φαύλος κύκλος, το έχω δει να συμβαίνει πολλές φορές και όσο διαιωνίζεται εξελίσσεται σε μια αρρωστημένη κατάσταση.Είσαι ένας νέος άνθρωπος και είναι κρίμα να βασανίζεσαι,έχεις έναν τεράστιο θυμό και πίκρα και εννοείται ότι τις αποτυχίες που εσύ θεωρείς ότι έχεις στην ζωή σου-χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα αληθινό-, τις αποδίδεις στους γονείς σου. Κάνε την ψυχοθεραπεία σου,θα σου πρότεινα να δεις και έναν ψυχίατρο, ξετύλιξε το κουβάρι και θα μπορέσεις να ισορροπήσεις και να αποκτήσεις μια πιο υγιή σχέση με τους γονείς σου ή μάλλον την σχέση που θέλεις να έχεις με τους γονείς σου.