"Συχνά οι όμορφες πόλεις είναι και οι πιο βαρετές. Η Αθήνα που θεωρείται κακάσχημη ανεβαίνει στη σκάλα της εκτίμησης αν αρχίσεις να βλέπεις σε αυτήν τα στοιχεία που την κάνουν ενδιαφέρουσα, το κλίμα, τους ανθρώπους..."..Εγώ όταν βρίσκομαι σε όμορφες πόλεις, μένω άφωνη, εκστασιάζομαι με το "απερίγραπτο αρχιτεκτονικό έπος" (φράση του Ρίλκε για την Πράγα), με την ατμοσφαιρικότητα, την αρχοντιά, τα μεθυστικά αστικά τοπία, τα δέντρα, τη σχολαστική καθαριότητα, τα σπίτια, τα κτίρια, τα μνημεία, τα καλντερίμια, τους ανθρώπους, την αγάπη των κατοίκων για την πόλη τους, τη συλλογική αξιοπρέπεια και περηφάνεια, τους μετανάστες που προσαρμόζονται και φέρονται σχεδόν όπως οι ντόπιοι, την καλαισθησία παντού και πάντα, τη ζωοφιλία, την ευταξία, κλπ, κλπ.Όχι δε βαριέμαι δηλαδή αλλά σκέφτομαι με τρόμο την επιστροφή στη χαβούζα της Αθήνας, στο Νταχάου, στο εξπρές του μεσονυκτίου, στο φρικαλέο κάτεργο. Να μου πεις βέβαια δεν είμαι αρχιτέκτονας. Σωστό κι αυτό. Για να λένε οι ειδικοί κι όλοι οι κουλτουριαραίοι ότι η Αθήνα είναι κούκλα, αποκλείεται να είναι πανούκλα. Εντάξει, τώρα ησύχασα.