《Πια το τρένο απο δω δεν περνάμα στο ρολόι ανάποδα ο δείχτης γυρίζεικαι τα φώτα των φρένων ανάβουν εκείβαθιά μες τη νύχτα μια σειρήνα σφυρίζειΔευτερόλεπτα πριν, χρόνια μετάΞαφνικά είμαστε μόνοι σε μια άγνωστη ερημιάμια φωτεινή επιγραφήεδώ χάθηκε κάποτε του μύθου η κλωστή...Ό,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστόΌ,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμοΈτσι είναι γραφτό η ευτυχία είναι αυτόπου περιμένουμε να `ρθειΜα κάτι ζωντανούς μας κρατάκι είναι μόνο ένα βήμα, ένα βήμα πιο πέραπου ο αέρας της πόλης αλλάζει ξανάτα χιόνια λιώνουν γιορτάζει η μέραΤα μαλλιά σου όπως λύνεις μωρό μου μπορείκαι το αίνιγμα του κόσμου να λυθείδεν είν’ το τέλος και η καταστροφήη ευτυχία είναι αυτόπου περιμένουμε να `ρθειΌ,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστόΌ,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμοΜα άσε ένα φως ανοιχτό η ευτυχία είναι αυτόπου περιμένουμε να `ρθειΤα μαλλιά σου όπως λύνεις μωρό μου μπορείκαι το αίνιγμα του κόσμου να λυθείένα αόρατο χέρι μας οδηγείη ευτυχία είναι αυτόπου περιμένουμε να `ρθει》Αγαπημένος Μανώλης Φάμελλος.Βάλε να το ακούσεις.