Συμφωνώ. Ο πόνος της μοναξιάς είναι αφόρητος... Όταν περάσει ο καιρός τη συνηθίζεις... Αλλα υπάρχουν στιγμές που έρχονται σκέψεις, αναμνήσεις, παράπονα, απογοητεύσεις και σου χτυπάνε το μυαλό.... Μη λυγίσεις!! Μείνε δυνατή! Μένω κ εγώ δυνατή. Υπάρχουμε πολλοί κ πολλές με τους ίδιους προβληματισμούς και αναζητήσεις. Μην ξεχνάς ότι ζούμε στην κοινωνία όπου όλοι φροντίζουν να πλασάρουν την τέλεια ζωή στα μίντια τη στιγμή που όλοι έχουμε εκατό κόμπλεξ και βαθιά αισθήματα μοναξιάς... Όλοι τα έχουμε. Και το χειρότερο είδος είναι να είσαι μαζί με άτομα που σε κάνουν να νιώθεις μόνη.... Μην το ξεχάσεις αυτό.... Η αδερφή ψυχή σου είναι μια και κάθε τι διαφορετικό της είναι λειψό.... είπα πολλά πάλι! .... Και λίγο ασύνδετα! Σχωρα με! :)