Δεν συνηθίζω να τα βάζω με αγνώστους στο ίντερνετ. Προσπάθησα να ταυτιστώ με εσένα και την εξομολογήση σου ,αλλά τό μόνο που έχω να πω είναι ότι είσαι ελεείνη. Φαντάσουν λοιπόν τον εαυτό σου με δύο παιδιά, τον άντρα σου να έχει πεθάνει, να κάνεις τα πάντα για αυτά, να λιώνεις στην δουλεια, να προσπαθείς όσο δεν πάει, να μην έχεις κανέναν άλλον στον κόσμο έξω από αυτά (μία αγκαλιά ας πούμε) και αυτά τα σκασμένα να λένε ότι δεν σε αγαπάνε επειδή είσαι αμόρφωτη. Αλλά παιδιά τρώνε ξύλο και εσένα σε πείραξε που είναι αμορφωτη! Και αν θες να ξερεις, η αχαριστία και η απαξιωση φαίνεται . Η μαμά σου δεν είναι σακι με πατατες , τα αισθανεται αυτα νιωθει ανεπάρκεια και πληγωνεται, για αυτο κλαίει με μικροκαβγαδες. Να λες ευχαριστω που υπηρξε ευαισθητη γιατι διαφφορετικα θα μπορουσε να σας έχει παρατήσει εντελώς. ΣΥΝΕΛΘΕ.