Αυτή η θεωρία είναι πολύ ωραία, μέχρι ν' αρχίσεις να βιώνεις τις συνέπειες των λαθών άλλων. Κι αν τα 'λάθη' που βλάπτουν εσένα επαναλάμβανονται πώς θα τα δικαιολογείς; Έχεις δει τι φριχτά πράγματα κάνουν κάποιοι άνθρωποι όταν νιώσουν ότι τους παίρνει; Το είδος μας γενικά; Πόσο βίαια και μ' ευχαρίστηση σκοτώνουμε; Αυτό που είναι πιο ορθό είναι να ξέρουμε ότι υπάρχει μια δυνητική καλοσύνη όπως και κακία μέσα μας. Μπορούμε να επιλέγουμε ποιοι θα είμαστε, σε ποια σημεία στον άλλον θα στεκόμαστε αλλά το να βαφτίζουμε τους πάντες καλούς είναι αδικο για όσους έχουν νιώσει κακία και κακοποιητική συμπεριφορά. Έμμεσα τους φιμώνουμε. Κι αν είναι και τίποτα ενοχικοί, τότε θ' αρχίσουν ν' αναρωτιούνται μήπως η έλλειψη κατανόησης και αγάπης φταίει.Υ.Γ. Ίσως να είμαι ακραία, αλλά σαν είδος είμαστε ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να επικρατεί φόβος κι αρνητισμός αλλά να έχουμε και καμπανάκια να χτυπήσουν. Με ακατάλληλα άτομα θα την πατήσουν όσοι δεν έμαθαν να θέτουν όρια και να έχουν αυτοεκτίμηση. Υ.Γ.1 Δεν χρειάζεται να είναι κανείς κακός άνθρωπος, αρκεί να είναι ανώριμος και χωρίς ιδιαίτερη ενσυναίσθηση και μπορεί να καταλήξει επικίνδυνος για την ψυχική του υγεία ή και άλλου ατόμου.