Για την πρωτη περιπτωση που αναφερεις θεωρω πως ειναι καθαρα θεμα επιλογης των γονεων.Ειναι μια πολυ δυσκολη αποφαση και χρειαζεται μεγαλη ψυχικη δυναμη. Φυσικα μεσω της εξωσωματικης ειναι λιγοτερες οι πιθανοτητες οπως και με τον προγεννητικο ελεγχο να φερεις στον κοσμο ενα παιδι με καποια γενητικη παθηση. Αν με ρωτησεις προσωπικα οχι δεν θα μπορουσα να το κανω. Θα σκεφτομουν αν δεν ειμαι καλα εγω ποιος θα προσεξει το παιδι;Οικονομικα μπορω να αντεξω κατι τετοιο; Οταν μεγαλωσω ποιος θα το προσεχει; Θα βασανιστει και το ιδιο και αν ναι ποσο; Αν παμε στο εγωιστικο κομματι δεν θα επελεγα εκ των προτερων μια τοσο δυσκολη ζωη. Για το δευτερο σκελος της εξομολογησης σου θα ηταν λιγοτεροι αυτοι που θα μπορουσαν να κανουν παιδια με τη λογικη της καταλληλοτητας του περιβαλλον που μεγαλωσε εστω ο ενας γονιος. Αν ειναι κληρονομικη ασθενεια , που απο οτι καταλαβα δεν το γνωριζετε, προσωπικα δεν ξερω τι θα εκανα σε αυτη την περιπτωση. Ειναι λεπτα θεματα τα οποια συνηθως η επιστημη μπορει να απαντησει πως θα μπορουσε ενα παιδι να εξελιχθει καλυτερα με μια ψυχικη ισως ασθενεια. Αν ομως δεν ειναι ψυχολογικος παραγοντας αλλα αποτελεσμα χαρακτηρας και συμπεριφορας τοτε ειναι στην ευχερεια των γονεων να αλλαξει προς το καλυτερο αυτη η κατασταση. Αν δεν υπαρχει η οικονομικη δυνατοτητα η ενα μικρο ποσο καλυτερα να γινουν καποιες συνεδριες ωστε να υπαρξει καποια διαγνωση . Φυσικα σε συνεννόηση με τον ειδικο αν μπορει να γινει κατι τετοιο σε ενα μικρο διαστημα και συμβουλες πως μπορουν να κινηθουν μονοι τους. Ισως να υπαρχει καποιος φορεας που θα μπορουσε να βοηθησει ειτε δωρεαν ειτε με ενα μικρο συμβολικο ποσο. Επισης, η απομονωση δεν ειναι καλη συμβουλος. Ισως αλλαγη σχολικου περιβαλλοντος; Ενω παραλληλα τα παιδια να ερθουν σε επαφη με αθληση και τεχνες; Ωστε να κοινωνικοποιηθουν και να εκτονωθουν με αλλο τροπο; Επισης τα ερεθισματα που δεχονται απο το οικογενειακο περιβαλλον οδηγησαν σε αυτη την κατασταση αρα θα πρεπει να διαμορφωθει ενα πιο ηρεμο περιβαλλον.
