Είναι λάθος σου να υποβαθμίζεις τις δυνατότητες των μαθητών σου κι ακόμα περισσότερο αυτο να το δείχνεις κιόλας. Δεν ξέρω αν είναι σωστό αυτό που σου λέω, αλλά σχεδόν καλά σου κάνει και η αντίδραση είναι η αναμενόμενη. Και πάλι καλά που δείχνει ότι μάλλον το πήρε στον χαβαλέ. Θυμήσου πως εσύ του έδωσες το πάτημα. Δεν ξέρω αν αντέδρασες έντονα, αλλά έχει νόημα να διαβάσεις τη δική μου προσωπική εμπειρία για έναν καθηγητη που δεν πίστεψε ποτέ σε μένα. Ισως πιο τραβηγμένη από τη δική σου.Οταν ήμουν σε φάση πανελληνίων πήγαινα σ΄ένα φροντιστήριο με πολύ καλή φήμη κι αυστηρό διευθυντή/καθηγητή που δεν παρέλειπε να εκφράζει συχνά (κυρίως με το ύφος του) δυσαρέσκεια προς κάποιους από τους μαθητές του μεταξύ αυτών κι εμένα. Τέλοσπάντων, κάθε φορά που δεν ανταποκρινόμουν σωστά σε κάποια άσκηση ή με την επιστροφή κάποιων τεστ, είχε ένα ύφος του τύπου "Αναμενόμενος βαθμός. Δεν περίμενα κάτι καλύτερο από σένα". Οι βαθμοί μου 16-17 μάξιμουμ (έκθεση, γραμματική αρχαίων, αρχαία κατεύθυνσης). Σιγά τον πάτο, δηλαδή!Αντίθετα, η ανιψιά του η πολυαγαπημένη, ήταν το λαμπερό άστρο της γνώσης (με γονείς εκπαιδευτικούς και μεθοδικο διάβασμα από τα 6 της). Τι να κάνω που η μανούλα μου είναι καθαρίστρια και έβγαλε δημοτικό με αποτέλεσμα ό,τι έχω καταφέρει να το έχω καταφέρει μόνη μέχρι τα 17 μου! Η πιο ξενέρωτη φάση ήταν όταν έλεγες κάτι λάθος κι αυτός έπαιρνε ένα παγωμένο ύφος και στη συνέχεια απευθυνόταν με το βλέμμα της βεβαιότητας προς την ανιψούλα για να λάβει ανακουφισμένος τη σωστή απάντηση. Είχε μια διακριτική αδιακρισία που σε πρόσβαλλε κατάφορα και μάλιστα δεν μπορούσες να του την πεις γιατί το ύφος δεν είναι λέξεις με ξεκάθαρο νόημα. "Ασφαλώς θα παρεξήγησες," θα μου έλεγε. Κι άντες να βρεις το θάρρος και τις λέξεις 17 χρονών να εκφράσεις την ενόχλησή σου με ωριμότητα! Πολλές φορές μπερδευόμουν χάρη συναισθηματικης ανωριμότητας και δεν ήμουν σίγουρη αν εγώ τον παρεξηγούσα ή αν όντως έκανε διακρίσεις.Όταν έγραψα στ' αρχαία, έτρεξα προς το φροντιστήριο να του περιγράψω τις απαντήσεις μου, να μου πει μια γνώμη. Στην πόρτα πέτυχα και την ανιψιά! Μπήκαμε μαζί..Σε κάθε απάντηση που του δίναμε σ' εκείνη έλεγε "Μπράβο, ωραία το έγραψες κι αυτό;;Ωραία" και σε μένα κούναγε το κεφάλι συγκαταβατικά κι έλεγε "Αχά, δεν το έγραψες εσύ αυτό; Καλά, θα δουμε".Με τούτα και με κείνα...εγω έγραψα 19 μιση στ΄αρχαία (η ανιψιά 17) και στα λατινικά άλλο τόσο, 18.5 στην έκθεση, 20 στη βιολογία, 17.2 ιστορία και 15 λογοτεχνία. Σε αντίθεση με την ανιψούλα που πάτωσε σε κάποια μαθήματα. Η αντίδραση του ξέρεις ποια ήταν όταν του πήγα το χαρτί με τις βαθμολογίες; Το πήρε, το διάβασε, άνοιξε το στόμα με έκπληξη και είπε "Δεν το πιστεύω" και του επεσε απο τα χέρια...Μάλιστα τόσο δεν το πίστευε που έκατσε στην καρέκλα, όπως βλέπουμε στις ταινίες. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ίσως δεν αντιλαμβανόμουν πλήρως την αντιπαιδαγωγική συμπεριφορά του απέναντί μου.Πες από άγχος να γράψω, από άγνοια..Μόλις τον είδα ν' αντιδρά έτσι, πάγωσα. Εκεί κατάλαβα πόσο ανίκανη με είχε. Εκεί, ναι!Αισθάνθηκα πρώτη φορά προσβεβλημένη!Αλλά η χαρά μου ήταν τόση που δεν επέτρεψε να χαλαστώ. Είχα πετύχει και μετρούσε μόνο αυτό εκείνη τη στιγμή. Σκεπτόμενη μετά το όλο σκηνικό άρχισα να αναλογίζομαι πως η συμπεριφορά του με είχε οδηγήσει ασυναίσθητα στο να μην πιστεύω ούτε εγώ στον εαυτό μου και αυτονόητα να με κατατάσσω στις μέτριες μαθήτριες. Από τότε είπα πως ό,τι μα Ο,ΤΙ κι αν με οδηγεί στο συμπέρασμα να πω ότι κάποιος μαθητής ή καποια μαθήτριά μου δεν ανταποκρίνονται στα μαθήματά τους, πάντα θα δείχνω εμπιστοσύνη στο πρόσωπό τους και ποτέ δε θα προσβάλλω τα συναισθήματά τους ούτε με τη γλώσσα του σώματος ούτε με τα λόγια μου.
