Να υποθεσω πως η κοπελα με μεγαλη δυσκολια μαζεψε τα κομματια της, ανασυνταχθηκε, καποια στιγμη μπορει και να ερωτευτηκε, προχωρησε, παιζει να ειναι και μανα τωρα που μιλαμε... Ωστοσο, καποια στιγμη εμαθε πως ο χ δεν προχωρησε, δεν εκανε οικογενεια.. Αυτο μπορει να της εδωσε στιγμιαια μια ικανοποιηση του πληγωμενου της εγωισμου (για δες τελικα εγω τα καταφερα προχωρησα, αυτος οχι, τελικα πραγματι με ηθελε, αλλα φοβοταν, δε βρηκε αλλη ανταξια/καλυτερη). Τις ματαιοδοξες ομως σκεψεις διαδεχθηκε μια μελαγχολια... Αφου λοιπον με ηθελε γιατι με αφησε να φυγω? Αφου εγω ημουν για αυτον και αυτος για μενα γιατι επετρεψε να καταληξουμε χωριστα? Και τωρα στα σαραντα που ειναι μονος μετα απο τοοοσα πια χρονια ειναι ευτυχισμενος? Μαλλον οχι, αλλα αυτο πλεον μονο τη μελαγχολει...