Δεν είναι κάπως αλλά πολύ ακραίο! Ούτε οι ίδιοι δεν πιστεύαμε ότι θα κάναμε κάτι τέτοιο. Και όχι απλά καθημερινή επικοινωνία αλλά ώρες ατέλειωτες επάνω στο τσατ μέχρι το πρωί. Λέγαμε συνέχεια ότι είμαστε και οι δυο άρρωστοι και ότι πρέπει να το κόψουμε αλλά απλά δεν γινόταν, ξανά γυρνούσαμε στα ίδια. Δεν είχαμε καν ξεκάθαρη σχέση ουτε τελείως φιλική αλλά ούτε και ερωτική η αδερφική. Εγώ απτην άλλη έχω ανασφάλειες όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι αλλά όχι σε βαθμό να ντρέπομαι για αυτό που είμαι. Δεν ντρεπόμουν για το πρόσωπο μου αλλά για τον τρόπο με τον οποίο γνωριστήκαμε και την απομυθοποίηση της ιδέας που είχε για εμένα, δηλαδή ο τέλειος άνθρωπος. Και ένας "τέλειος" άνθρωπος δεν θα έκανε ποτέ κάτι τόσο γελοίο. Είναι ότι πιο εις βάθος έχω γνωρίσει, καθόλου επιφανειακός. Αφου συνεχώς μου έλεγε (και από παλαιότερα που με είχε υποπτευθεί) ότι δεν τον νοιάζει ακόμη και αν είμαι άντρας η γιαγιά και έπειτα ότι με καταλαβαίνει γιατί αναγκάστικα να του πω ψέματα. Αφού ήταν ο μόνος τρόπος να τον κρατήσω. Όσο υπεράνω, πνευματώδης και συναισθηματικός και αν είσαι όπως και να έχει θυμώνεις, σοκαρίζεσαι και τα βάζεις με τον εαυτό σου. Είναι ότι χειρότερο έχω κάνει στη ζωή μου και όσο και αν δεν μπορώ να τον βγάλω απτη καθημερινότητα μου θα τον μπλοκάρω μια και καλή για να ξεχάσουμε και οι δύο... Έτσι χωρίς να του πω τίποτα (εξάλλου έχουμε νσ μιλήσουμε μιάμιση ημέρα και μου φαίνεται σαν αιώνας). Ελπίζω να με μισεί για να μην πονάει. Στο κάτω κάτω, εγώ είμαι αυτή που τον έπεισα να γίνει πιο σκληρός με τους ανθρώπους, να μη δέχεται τα πάντα, να μη συγχωρεί τα πάντα και να αμύνεται.... Ίσως σαν μια προοικονομία για το τι πρόκειται να πάθενε από εμένα......το τελειωτικό χτύπημα του το έδωσα εγώ..