Συμβαίνει πολύ καιρό τώρα. Όποτε κατεβαίνω Ελλάδα και περνάω από Ερμού επιταχύνω το βήμα μου γιατί πολλοί άμα σε πλησιάσουν δύσκολα φεύγουν. Θυμάμαι ακόμα όταν ήμουνα 17 που είχα ανέβει σε ένα τέτοιο ινστιτούτο για να πάρω την προσφορά αν και με μεγάλη επιφύλαξη. Η κυρία που καθόταν λοιπόν στο γραφείο της μου πρότεινε να κάνω πολλές θεραπείες και αν μπορώ να πάρω -κρυφά!- κάποια πιστωτική των γωνιών μου -επειδή ήμουνα ανήλικη τότε- σε περίπτωση που δεν συμφωνούσαν. Εγώ έκανα υπομονή μέχρι να τελειώσει και μετά έγινα μπουχός. Κάθε φορά λοιπόν που περνάω από εκεί κάτι η επιμονή, κάτι ότι θυμάμαι αυτό το περιστατικό νευριάζω. Μετά όμως σκέφτομαι ότι αυτοί που δέχονται να κάθονται εκεί και ξεμπροστιάζουν προσπαθώντας να μας πείσουν ίσως να μην βρίσκουν κάτι καλύτερο και να θέλουν μια δουλειά. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τσιμπάμε.