17 χρονών θεσσλονίκη με σταματάει μια κοπελιτσα και με πείθει να ανέβω στο ινστιτούτο μαζί της για ένα δώρο. Εκεί μας υποδέχεται μια φουλ μακιγιαρισμένη τύπισσα όλο χαρά και αρχίζει να μου αναλύει γιατί πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να κάνω θεραπεία για ακμή (κιλά παραπάνω δεν είχα, είχα όμως λίγη ακμή που μου είχε μείνει από εφηβεία). Νου δίνει ένα μεγεθυντικό καθρέφτη και ξεκινάει το σόου:'Μα καλά πώς είσαι έτσι, στεναχωριέμαι κοπέλα μου, πολύ στεναχωριέμαι να βλέπω κοριτσάκια σαν τα κρύα τα νερά να μην αντιλαμβάνονται το πως κυκλοφορούνε''ε, εντάξει δεν είμαι και τέρας. Και επίσης δεν δουλεύω και δεν έχω δικά μου λεφτά για να πληρώσω θεραπείες''Τώρα θέλεις να μου πεις ότι αν πεις τον πατέρα σου να πληρώσει για να μπορεί να κυκλοφορεί η κόρη του, θα σου αρνηθεί; δεν το πιστεύω, κανένας πατέρας δε θα το έκανε....'χαχαχαχαχαχαχαχαχ!!! ακόμα γελάω (και ο πατέρας μου που του το είπα) :)
