Φυσικά και μεγαλώνουμε. Φυσικά και (πρώτα ο Θεός) θα γεράσουμε. Μεσήλικες λεγόμαστε από τα 35 μέχρι να φτάσουμε στην τρίτη ηλικία, από τα 65 και μετά δηλαδή. Είμαι 50, και θα απαντούσα καταφατικά στην ερώτηση αν κάποιος λέγεται ηλικιωμένος στα 65. Πρόκειται για κοινή λογική και δεδομένα, δεν χρειάζεται να είσαι πολύ νέος για να το καταλάβεις. Ναι, πολλοί άνθρωποι λένε πράγματα που δεν στέκουν γιατί είναι εκτός τόπου και χρόνου (έχω ακούσει γυναίκες και άντρες που πλησιάζουν τα 50 να λένε ότι ψάχνουν σύντροφο για να κάνουν παιδί. Όλο και κάποιος θα απαντήσει "νέος/νέα είσαι ακόμη". Αλλά αυτός ο ίδιος θα σκύψει προς τον διπλανό του για να πει κάτι τελείως διαφορετικό).Υπάρχει βέβαια τεράστια διαφορά από εξηντάρη σε εξηντάρη για παράδειγμα. Μόνο που όσοι παραμένουν "νέοι" και περίεργοι για κάθε κανούργιο, αποτελούνε την εξαίρεση. Υπάρχουν αμέτρητοι άνθρωποι που στα 40 έχουν την νοοτροπία ενός 80χρονου. Όμως το να λέμε ότι η ηλικία είναι απλά ένα "νούμερο", είναι αστείο (βλέπε το ζήτημα της τεκνοποίησης). Παρόλα αυτά, όταν ο άνθρωπος εξελίσσεται και προσπαθεί να γίνει καλύτερος, δεν γερνάει η ψυχή και το μυαλό του. Το κακό είναι ότι δεν εστιάζουν σε αυτό οι περισσότεροι, εννοούνε κάτι άλλο όταν μιλάνε για "νεότητα". Κι όσο πιο πορωμένοι είναι με αυτό, τόσο πιο μεγάλοι δείχνουν και ας κάνουν τα πάντα (ίσως, ακριβώς ΕΠΕΙΔΗ κάνουν τα πάντα) για να πετύχουν το αντίθετο. Το καθαρά εμφανισιακό κομμάτι έχει να κάνει με το πόσο καλά γονίδια έχουμε κληρονομήσει (καλή η άσκηση και η σωστή διατροφή, αλλά τον πρώτο λόγο τον έχουν τα γονίδια). Κατά τα άλλα μένεις "νέος" όσο έχεις στόχους και όνειρα. Νομίζω ότι το πολυτιμότερο χάρισμα είναι να μην χάσεις τον ενθουσιασμό της πρώτης νιότης, να είσαι ερωτευμένος με την ζωή και να είσαι ΑΥΤΟΝΟΜΟΣ άνθρωπος. Θέλω να πετάξω (δεν εννοώ με αεροπλάνο), πράγμα που δεν έχω καταφέρει ακόμη να κάνω. Θέλω να γυρίσω μόνη μου τα Βαλκάνια, να ξαναδώ μέρη που έχω επισκεφτεί και άλλα τόσα που δεν είδα ακόμη. Μουσεία, θάλασσες και χώρες. Θέλω, θέλω.. Η ζωή είναι υπέροχη και έχει τόσα να μας δώσει αν είμαστε ανοιχτοί στα δώρα της. Ποτέ μου δεν με ενδιέφερε πως με βλέπουν οι άλλοι, δεν υπήρξα ποτέ μου φιλάρεσκη ούτε εξαρτημένη από απόψεις άσχετων γενικότερα. Η δύναμή μου πηγάζει από μέσα μου και νομίζω ότι αυτό είναι το σημαντικότερο, να έχουμε αυτόνομη "γεννήτρια" ενέργειας και πίστης. Πίστη για την ζωή, τον άνθρωπο, μα πάνω από όλα πίστη στον εαυτό μας. Όταν ο άνθρωπος χάνει τις αντοχές του με την πάροδο του χρόνου, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν τρόποι να χαίρεται την ζωή του. Πόση χαρά και ευχαρίστηση μπορεί να προσφέρει ένας μικρός κήπος και η φροντίδα του; Η μουσική, ένα καλό βιβλίο, μια μικρή βόλτα στην φύση. Μια συζήτηση με ένα δικό μας άνθρωπο. Μια ζεστή σοκολάτα όταν έξω κάνει κρύο και φυσάει. Προσωπικά νοιώθω ευγνωμοσύνη για καθετί "μικρό", κάθε μέρα όταν βγαίνω από το σπίτι νοιώθω πλήρης και κάνω μέσα μου μια μικρή προσευχή που δεν έχει λόγια. Μόνο συναίσθημα και ένα χαρούμενο καρδιοχτύπι. Έχω κάνει το κουμάντο μου για να μην επιβαρύνω το παιδί μου αν έρθουν έτσι τα πράγματα και χρειαστώ υποστήριξη κάποτε. Εύχομαι να μην συμβεί και να φύγω "όρθια", όπως το ευχόμαστε όλοι μας. Είμαι όμως αμετανόητα αισιόδοξη και με βλέπω στα 70 να ταξιδεύω ακόμη, να μαθαίνω καινούργια πράγματα και ακόμη να επεμβαίνω όσο το επιτρέπουν οι δυνάμεις μου για να γίνει αυτός ο κόσμος μια στάλα καλύτερος.Υ.Γ.: Τίτλος του κειμένου: "Σκέψεις περί ηλικίας πίνοντας Μέντα".
