Το θέμα μπορεί να το δει κανείς και ανάποδα από ότι παρουσιάζεται. Η ηθικολογία και η αλαζονεία υπάρχει και απέναντι, ενίοτε μάλιστα – αν όχι συνήθως– κυρίως απέναντι. Γίνεται φανερή στην "λευκή" αντίδραση απέναντι σε κάθε απόπειρα άρθρωσης του όποιου προβληματισμού ξεφεύγει από τα ιεραρχικά, διαχωριστικά και ρατσιστικά οχυρά, ειδικά όταν ο ομιλών είναι πλούσιος, διάσημος, προνομιούχος, ένα "υπερεκτιμημένο" μέλος του κόσμου του θεάματος, ένας "ανέξοδος μαϊντανός του ανθρωπισμού" που "ζει μέσα σε μία φούσκα", συνεπώς μη έχων το δικαίωμα αναφοράς στα σύγχρονα προβλήματα – όπως και όλοι οι υπόλοιποι άλλωστε που συμμερίζονται λίγο – πολύ τους ίδιους προβληματισμούς. "Άσε μας κουκλίτσα μου" είναι πάνω – κάτω η επωδός, είτε απευθύνεται στην Λένα Χίντεϊ, είτε στον Ρίτσαρντ Γκιρ, είτε στον Χοακίν Φοίνιξ, είτε σε οποιονδήποτε άλλον. "Να τους πάρεις σπίτι σου τους μετανάστες", "δεν θα νοιώθουμε ενοχές επειδή μας αρέσουν οι μπριζόλες", "γίνατε όλοι ευαίσθητοι επειδή είναι μόδα", και άλλα τέτοια. Άνθρωποι απαξιώνονται για την εξ ορισμού "υποκριτική" ευαισθησία και τον συναισθηματισμό που επιδεικνύουν "μόνο και μόνο για να γίνουν αρεστοί" και για να αποκτήσουν "fan base" (λες και αποκλείεται να υπάρχει άλλος, βαθύτερος λόγος), την ίδια στιγμή που οι υποστηρικτές των πιο μαύρων αγκυλώσεων επενδύουν σε συναισθηματισμούς για να "ευαισθητοποιήσουν" (δηλαδή για να χειραγωγήσουν) την κοινή γνώμη κατά των αμβλώσεων, κατά των νόμων και των κανόνων που δεν τους είναι αρεστοί – how convenient! Κάθε διαφορετική άποψη, κάθε διεκδίκηση βαφτίζεται ως το απόλυτο κακό, ως αριστερή, ακροαριστερή, νεοκομμουνιστική, νεομαρξιστική, αναρχική και ότι άλλο προαιρείσθε, και ζητείται ακόμη και ευθέως φίμωση και λογοκρισία, ακόμη και ονειρώξεις απελάσεων έχουν μερικοί, για να σωθεί η πλειοψηφία από τον "κίνδυνο". Ολόκληρες κοινωνικές ομάδες είναι σαν να μην υπάρχουν, μάλλον επειδή κάποιοι θα προτιμούσαν όντως να μην υπάρχουν.Η ηθικολογία και η αλαζονεία δεν είναι αποκλειστικότητα της "προοδευτικής κατήχησης" μιας ανανήψασας από τις ασωτίες πολιτισμικής ελίτ που όντως, σε μερικές περιπτώσεις μοιάζει να καβαλά το κύμα της εποχής που δυσαρεστεί τον παλαιό κόσμο – so what, σκέφτομαι εγώ, κάπως έτσι συμβαίνει μερικές φορές, κάποιοι ξεκινούν, κάποιοι ακολουθούν, άλλοι διστακτικά, άλλοι με τον ζήλο του νεοφώτιστου, the more, the better. Η κατήχηση, η ηθικολογία και η αλαζονεία υπάρχουν, κυρίως, αλλού. Και αν κάποιοι τρομάζουν με τον Χοακίν και την Γκρέτα, κάποιοι άλλοι τρομάζουν με εκείνους που τους κράζουν επειδή είναι ο Χοακίν και η Γκρέτα. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στον αρθρογράφο.
