«(...)στριμωγμένος ανάμεσα στις ταξικές ψευδαισθήσεις των γονιών του(...)»Η ταξική προέλευση δεν είναι καθόλου «ψευδαίσθηση». Είναι μια συγκεκριμένη, απτή πραγματικότητα, τη σκληρότητα της οποίας -ανεξάρτητα από τις φιλελεύθερες δοξασίες και όνειρα- κάποιοι τη ζούμε από τότε που γεννιόμαστε. «(...)εύκολη –καθότι αρεστή– προσφυγή σε ένα σχήμα του τύπου καταπιεστής-καταπιεζόμενος(...)»Εδώ τι προσπαθεί να μας πει ο συντάκτης; Ότι έχουμε όλοι κοινές αφετηριες, κοινά συμφέροντα; Κοινές επιδιώξεις; Ένα μάτσο γίναμε ούλοι αφέντες-δούλοι; Λυπάμαι, αλλά η πραγματικότητα γύρω μας επιβάλλει άλλη ανάλυση. ΔΕΝ είμαστε όλοι το ίδιο. Και οι υπέρμαχοι του καπιταλισμού φροντίζουν ώστε να μην αλλάξει ποτέ αυτό.Σύμφωνοι, οι μεγάλες ιδεολογίες του παρελθόντος έφεραν μεγάλες δυστυχίες, πόλεμο και διχασμό. Αλλά αυτό ισχύει και για τον κομμουνισμό και για τον ναζισμό, και για τον εθνικισμό, και για τις θρησκείες και για τον καπιταλισμό. Συνήθως αυτοί που λένε όμως ότι είναι ενάντια στις μεγάλες αφηγήσεις εννοούν αποκλειστικά τις πρώτες δύο, ενώ αγκαλιάζουν τις υπόλοιπες, διαπράττοντας λογικο σφάλμα. Το πολυδιαφημισμένο «Τέλος της Ιστορίας» δεν ήταν ένα μανιφέστο ενάντια στις μεγάλες αφηγήσεις, αλλά ένας πανηγυρικός για την ολοκληρωτική νίκη του καπιταλισμού και του δόγματος «Δεν Υπάρχει Εναλλακτική». Η Κρίση επανέφερε στο προσκήνιο το γεγονός ότι αυτό είναι μια ψευδαισθηση. Ψευδαίσθηση βέβαια μόνο για αυτούς που ανήκαν στη λεγόμενη μεσαία τάξη. Οι πιο φτωχοί ποτέ δεν βιώσαμε την υποτιθέμενη ευμάρεια του 90-2000.
