Όταν ήμουν μικρός περνούσαμε με τους φίλους μου έξω από ένα σπίτι με ψηλά κάγκελα που μέσα είχε ένα σκύλο. Συνηθίζαμε να βγάζουμε κραυγές και να προκαλούμε τον σκύλο γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει περίπτωση να έχουμε συνέπειες. Αντιθέτως λίγα στενά παρακάτω είχε ένα σκύλο αδέσποτο σχετικά νέο στην περιοχή ,άλλης ράτσας και εξαιτίας του είτε δεν περνούσαμε από εκεί τις περισσότερες φορές είτε περνούσαμε γρήγορα με σκυφτά τα κεφάλια φοβισμένοι. Ήταν η ηλικία που με την συμπεριφορά μας στον πρώτο σκύλο νιώθαμε και αντρακια και ότι κάτι καναμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν γουστάραμε τους σκύλους αλλά επίσης αλήθεια είναι ότι δεν μας ενόχλησε ποτέ κανείς ώστε να δικαιολογείται η συμπεριφορά μας. Τουλάχιστον εμεις τώρα μεγαλώσαμε και καταλάβαμε πόσο ...... ήμασταν.