Νομίζω ότι ένα ακριβές περιεκτικό δίπολο για την Ελλάδα είναι το πτώχευση vs διχασμός.Και για τα δύο τεράστιο μερίδιο ευθύνης έχει η αριστερότροπη πολιτική που εφαρμόζεται στη χώρα μας. Το μεν πρώτο από το "φτηνά οικόπεδα για το λαό" (εξώφυλλο Ελεύθερου Τύπου επί Μητσοτάκη Ι) στο "όλα τα κιλά όλα τα λεφτά" (σύνθημα του ΚΚΕ για τους αγρότες που κλέβαν στις επιδοτήσεις της ΕΕ για το βαμβάκι καταβρέχοντάς το)* για το δε δεύτερο δεν χρειάζεται σοβαρή υπόμνηση. Ήταν η εποχή που όποιος έλεγε ότι έχουμε, ως λαός, δηλαδή ως συλλογική πολιτική οντότητα, ευθύνη για τη χρεωκοπία μας βαφτιζόταν "γερμανοτσολιάς", "δοσίλογος" κτλ κτλ.Αντίδοτο για τα ως άνω δεν είναι μια δεξιότροπη πολιτική. Αλλά μια λογική και -πάνω από όλα- ειλικρινής πολιτική που θα αναγνωρίζει το που είμαστε τώρα και το που μπορούμε να φτάσουμε...----------* Πρακτικά κύρια ευθύνη για την πτώχευση έχει η διοίκηση του Αμίλητου (2004-2009) που έκανε κοντά ένα εκατομμύριο προσλήψεις στο ευρύτερο δημόσιο ενώ δεν υπήρχαν πια τα μεγάλα έργα των ολυμπιακών αλλά και ούτε προωθήθηκε κάποια σοβαρή αξιοποίησή τους. Το ιδεολογικό ξεχαρβάλωμα βέβαια έλαβε χώρα τη δεκαετία του '80 με την "δικαιωματοκρατία" του Παπανδρέου του ΙΙ. Η μεταπολιτευτική οικονομική πολιτική συνοψίζεται στο "Τσοβόλα δωσ' τα όλα".