Αν παρακολουθείς τα σχόλια μου θα ξέρεις ποια είναι η άποψη μου για όσους διεκδικούν ηθικά πλεονεκτήματα (και δεν αναφέρομαι μόνο στην Αριστερά).Το πρόβλημα εν προκειμένω, και μια και μιλάμε συ-γκε-κρι-μέ-να (και όχι για τον ΣΥΡΙΖΑ), δεν είναι τόσο αν έχει τώρα ακραίες θέσεις, αν τις προωθεί ή ακόμη χειρότερα τις εφαρμόζει, αλλά ότι αφενός τις προωθούσε διαπρυσίως (βλέπε Πλεύρη, συνθήματα κτλ) και αφετέρου κατά πόσο είναι ειλικρινής αρνούμενος ένα τέτοιο παρελθόν. Και επίσης, πόσο ευκολόπιστοι είμαστε εμείς σε αυτήν του την προσπάθεια να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, εξυπηρετώντας παράλληλα (και κυρίως) το προσωπικό του συμφέρον, πηδώντας κι εκείνος στο μεγαλύτερο και πιο ασφαλές καράβι, την ναυαρχίδα του στόλου που πλέει στα πιο ήρεμα νερά του δημοκρατικού πελάγους, αναλαμβάνοντας μάλιστα όχι χαμαλοδουλειές όπως αρκετοί παλαιοί "συναγωνιστές", αλλά ρόλο υποπλοίαρχου, εώς ότου (δοθείσης πιθανής ευκαιρίας) καταφέρει να επηρεάσει την ρότα και να να πλησιάσει, καθαγιασμένος πλέον από την δημοκρατική νομιμοποίηση, με παλαιούς και νέους συναγωνιστές σε πιο ανταριασμένα ύδατα. Αυτά στα οποία αρέσκονται να ανταγωνίζονται (καμιά φορά μέχρι τελικής πτώσης) οι ακραίοι εραστές της αδρεναλίνης. Επέτρεψέ μου να θεωρώ ότι αν για κάποιου την ειλικρίνεια πρέπει να αμφιβάλλουμε (προσωπικά αμφιβάλλω τα μάλλα) αυτή είναι η δική του. Εγώ πάντως σε τέτοιο καράβι δεν μπαίνω. Τις φοβάμαι τις φουρτούνες. Και τέλος, μου κάνει εντύπωση που από όλο το κείμενο του Μαραντζίδη, εσύ επέλεξες να εστιάσεις στον πρόλογο (όπου, πολύ λογικά, ο ίδιος κρατάει αποστάσεις για να μην χαρακτηρισθεί εμπαθής - ή για να μην έχει άλλες επιπτώσεις) και όχι στο ζουμί, στην ουσία του άρθρου. Και νομίζω πως λαϊκισμός δεν είναι η αποδεδειγμένα δικαιολογημένη βάση των δεδομένων καχυποψία και κριτική (ακόμα και αιχμηρή), αλλά το να πλέκουμε το εγκώμιο στον λαϊκισμό επειδή μας πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλλες.