Οι ίδιοι άνθρωποι οργίστηκαν ορθότατα με τη συνεργασία του Τσίπρα με την ψεκασμένη ακροδεξιά του Καμένου, αλλά έπαθαν επιλεκτική αμνησία: φέρονται ωσάν να ήταν η πρώτη συμμετοχή ακροδεξιάς σε κυβέρνηση. Κατάπιαν αμάσητους Καρατζαφέρη, Βορίδη και Γεωργιάδη. Και τον Μπαλτάκο βεβαίως βεβαίως. Πηγή: www.lifo.grΟρθόν. Και παράλληλα ολίγον τι οξύμωρο, αν αναλογιστεί κανείς με ποια κυβέρνηση συνεργάστηκε ο αρθρογράφος.Επίσης, αν και ουσιαστικά αυτά που αναφέρονται δεν απέχουν ως επί το πλείστον της πραγματικότητας (θυμάμαι πχ κάποιους να κουνούν το δάχτυλο με αποτροπιασμό στους "αριστερούς" για την συνύπαρξή τους με τους φασίστες στην πλατεία της αντιμνημονιακής αγανάκτησης και να ενίστανται εξοργισμένοι με δυσανάλογα μεγαλύτερο αποτροπιασμό όταν ο αρθρογράφος επεσήμανε την συνύπαρξη των διαμαρτυρόμενων για την συμφωνία των Πρεσπών και των φασιστών στην πλατεία της Μακεδονικής αγανάκτησης), μοιάζει παρ' όλα αυτά σαν να λειτουργεί και ο ίδιος ο αρθρογράφος ως φρουρά της απελθούσης «επανάστασης». Σαν να χάνει σχεδόν τον στόχο του και να βγάζει μια πικρία. Προσωπική και επιθετική πικρία. Μοιάζει έτσι ο επίλογος να απευθύνεται και στον ίδιο τον αρθρογράφο:"Είναι μακρύς ο δρόμος ως την Ιερουσαλήμ∙ η εμπάθεια και η ασθενής μνήμη δεν είναι καλές αποσκευές."