Ο φεμινισμός έχει σύγχυση. Δυσκολεύεται ακόμα και να περιγράψει τα πραγματικά περιστατικά. Πόσο δε μάλλον να προτείνει λύσεις.Και για να μη φανεί αυτό προς τα έξω γίνεται πιο ακραίος. Σε θέσεις, απόψεις και μέσα που χρησιμοποιεί. Για να μην φανεί αυτό γίνεται σταθερά αγωνιστικοτερος. Πιο "φωνακλαδικος".Δεν έχει καν συγκεκριμένους στόχους. Μόνο εκφράζει συναίσθημα. Καταδικάζει την πολιτική επιστήμη στην οχλοκρατια. Αυτός που συγκινεί περισσότερο τα πλήθη τα σπρώχνει εδώ κι εκεί κερδάει.Η λογική βγαίνει από το παράθυρο. Και για να γίνει αυτό πρέπει να μην υπάρχει αντίλογος. Γι'αυτό η λογοκρισία του αντιλογου είναι συστημικό κομμάτι του φεμινισμού. Θα βαφτιστεί σεξισμός ή οτιδήποτε άλλο. Δεν πρέπει να ακουστεί ότι ο φεμινισμός είναι γεμάτος λογικά σφάλματα.Και αυτή είναι η κληρονομιά του από το ακροαριστερό παρελθόν του. Την οποία πασχίζει να κρύψει.Μέχρι την τελική επικράτηση Γούντι Άλεν είναι ένα ακόμη θύμα. Χωρίς τύψεις.