Είναι από τις φορές που η ιαχή "άξιος" δικαιώνεται.Όλη του η οικογένεια δε, έχει το δέσιμο που ενώνει όσους αγωνίζονται να επιβιώσουν με έντιμα μέσα, υπό ακραία δύσκολες συνθήκες.Οι Έλληνες πρόσφυγες από την Τουρκία της δεκαετίας του '20 έζησαν αυτή την κατάσταση.Και οι παρακάτω στίχοι του Λάκη Τεάζη "μιλούν" για τέτοιες καταστάσεις :"Εγώ είμαι ένα σπουργίτι ένα φτωχό παιδί | δεν ξέρω το μετάξι και το χρυσό φλουρί | τα χέρια μου μαχαίρια τα μπράτσα μου σπαθιά | και η καρδιά μου άστρο στα στήθια μου βαθιά | Έλα να σε γνωρίσω με το σπιτάκι μου | και με τον μπαγλαμά μου το αδερφάκι μου | έλα να δεις πώς ζούμε και πώς δουλεύουμε | μια σπιθαμή στον ήλιο κι εμείς ν' ανέβουμε."