Έχω την εντύπωση ότι ο καλύτερος τρόπος για να απαλλαγούμε από τον σκοταδισμό και τον λαϊκισμό δεν είναι απλώς να απέχουμε από την εκκλησία, αλλά από την θρησκεία αυτήν καθαυτήν - τουλάχιστον ως πιστοί. Να απέχουμε από την πίστη γενικά. Να είμαστε ανοιχτόμυαλοι, ελεύθεροι άνθρωποι. Καθαροί. Να μπορούμε να δούμε τα πράγματα στεγνά, ως παρατηρητές, με ιστορικό και αισθητικό ενδιαφέρον για το φαινόμενο, να κατανοήσουμε το γιατί και από πού πηγάζει η ανάγκη ή η "ανάγκη" της πίστης σε κάτι μεταφυσικό, να εκτιμήσουμε τα καλά και τα κακά, τόσο την συνεισφορά της θρησκείας και της εκκλησίας στον πολιτισμό και τις τέχνες, όσο και την απείρως μεγαλύτερη συνεισφορά τους στον λαϊκισμό, τον πνευματικό μαρασμό, τον σκοταδισμό, τον ολοκληρωτισμό, τους πολέμους, τις αιματοχυσίες και την ανείπωτη φρίκη που διατρέχει εξαιτίας της την ανθρώπινη ιστορία. Και να την αφήσουμε πίσω μας. Η συμπεριφορά του ιερέα δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει. Ανήκει κι εκείνος σε αυτά τα μαύρα ολοκληρωτικά σκοτάδια. Είναι κι αυτός άλλος ένας εραστής της βίας προς τον "άλλον". Το θέμα, όπως λέει και ο Citellus, δεν είναι οι Πρέσπες (είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί κανείς με την συμφωνία), αλλά η κανονικοποίηση της βίας, για την οποία φυσικά δεν ευθύνεται μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και άλλοι - καμιά φορά οι πιο ταγμένοι πολέμιοι του. Γιατί όταν π.χ. ο ρατσισμός, ο καθαυτό ρατσισμός κανονικοποιείται ως αποτέλεσμα "εμπειρίας", τότε η ηθική αυτουργία για αυτήν την κανονικοποίηση του μίσους και της βίας εξαπλώνεται και αλλού. Κανονικοποίηση της βίας είναι ας πούμε να ζητούμε από τους άλλους να μένουν στα γεγονότα και όχι σε ψυχαναλυτικές θεωρίες και συναισθηματισμούς (π.χ. όσον αφορά θέματα δικαιωματισμού), και από την άλλη να ερμηνεύουμε τα γεγονότα κατά το δοκούν χρησιμοποιώντας ψυχαναλυτικές θεωρίες που προωθούν την δική μας ατζέντα (π.χ. πως και γιατί ένιωθε όπως ένιωθε ο Κατσίφας, ο κοσμηματοπώλης που κλωτσούσε το κεφάλι του Κωστόπουλου, ο αστυνομικός που βιαιοπραγεί σε άνθρωπο που έχει ήδη συλληφθεί, κτλ, κτλ) για να "βοηθήσουμε" τους διαφωνούντες με εμάς να "καταλάβουν" τους δράστες και, κυρίως, για να δικαιολογήσουμε την ατζέντα μας και την προφανή μεροληψία που πηγάζει από αυτήν. Κανονικοποίηση της βίας είναι να ισχυριζόμαστε από την μία ότι το πρόβλημά μας είναι η νομιμοποίηση της βίας καθ’ ολοκληρίαν και όχι κάποια ειδική ή επί μέρους βία, να ενιστάμεθα για την παράνομη βία των αντιεξουσιαστών, να λέμε ότι χρειαζόμαστε καλύτερη αστυνομία, και από την άλλη να δικαιολογούμε ή να προσπερνάμε ελαφρά τη καρδία την συχνά καταφανώς αδικαιολόγητη (αλλά πάντα νόμιμη και για αυτό σχεδόν πάντα ατιμώρητη) υπερβολική και αχρείαστη βία των επιφορτισμένων για την τήρηση της δημόσιας τάξης εκπροσώπων της εξουσίας που συμβάλλει τα μάλλα ώστε να βρίσκεται ο φαύλος κύκλος σε διαρκή κίνηση. Μπορούμε πχ να βλέπουμε στην οθόνη μας τον αστυνομικό να κλωτσάει τον ημιθανή, ψυχορραγούντα Κωστόπουλο και να αποφεύγουμε να σχολιάσουμε ή ακόμα και να συμφωνούμε με την "άποψη" που λέει ότι "έτσι γίνεται και σε όποιον αρέσει". Ή να τον βλέπουμε να κοπανάει με την ασπίδα του το κεφάλι χειροδέσμιου συλληφθέντα και εμείς να υιοθετούμε ρητορική Μακελειού, χαρακτηρίζοντας χαϊδευτικά την βιαιοπραγία ως "μια φάπα", την ίδια στιγμή που επικαλούμαστε για πολλοστή φορά την νομιμότητα. Και όχι μόνον αυτό, αλλά, ακόμη χειρότερα, να εστιάζουμε επιπλέον ως σημαντικότερο (!) από αυτήν καθαυτήν την αδικαιολόγητη βιαιοπραγία στο ότι τα πλάνα είναι από τηλεοπτικό συνεργείο της Βενεζουέλας – λες και αυτό να έχει κάποια σημασία, λες και αλλάζει την εικόνα που βλέπουν τα μάτια μας, λες και την έχει επεξεργαστεί ο Μαδούρο ιδιοχείρως. Λες και αυτοί που διαβάζουν τα λόγια μας (γιατί για τέτοιου μεγέθους παραλογισμό μιλάμε) να είναι τυφλοί. Ή, ακόμα χειρότερα, ηλίθιοι.
