Μεγάλη αλήθεια στη συγγένεια Θεσσαλονίκης-Πειραιά, τέτοιο μίσος μόνο αγάπη κρύβει. Δε μπορώ να το εκφράσω με λόγια αυτό που νιώθω γυρνώντας από νησί στον Πειραιά, να βλέπω τον Πειραιά να πλησιάζει, νιώθω 'σπίτι'. Χωρίς ποτέ να έχω ζήσει εκεί. Μετά από σταθμό Λαρίσης μέχρι να μπει το τραίνο Θεσ/νίκη, τίποτα, ξένη χώρα. Μόλις αρχίζω να βλέπω πάλι την εγκατάλλειψη και την παρακμή της δυτικής Θεσ/νίκης, καθώς πλησιάζει το τραίνο στο κεντρικό σταθμό, τότε ξανανιώθω σπίτι.
