Πολύ όμορφο άρθρο και αισιόδοξο. Μακρυα απ την γνωστή κλάψα του τίποτα δεν αλλάζει (βλέπε το περιστατικό με το γειτονικό σχολείο). Μπράβο στο Ίδρυμα αυτό (που είναι και πολύ προσεγμένο βλέπω στις εικόνες) για το σπουδαίο κοινωνικό και εκπαιδευτικό έργο που επιτελεί, ένα θείο έργο. Μπράβο στην διοίκηση του και τους εκπαιδευτές που στέκονται δίπλα σαυτά τα ιδιαίτερα άτομα. Αυτισμό έχουν, πιο πολύ έντονα ιδιόρρυθμοι είναι, δεν είναι ακριβώς ανάπηροι νοητικά ή σωματικά που δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, μπορούν να εστιάζουν σε κάποια πράγματα. Το μόνο "μειονέκτημα" είναι πως χρειάζονται συνεχή καθοδήγηση ώστε να μην νιώσουν μόνοι σε κάποιο πρόβλημα (ακόμα και τύπου κόλλησε το μηχάνημα), εξ ου και η ανάγκη παρουσίας εκπαιδευτή ακόμα και στην εταιρία που δουλεύουν (κάτι σαν τους μαθητές σε γενικά σχολεία που έχουν δίπλα τους διαρκώς δάσκαλο, παράλληλη στήριξη λέγεται εκεί). Μπράβο και στους εργοδότες που τους δέχονται, έστω και αν δεν είναι πολλοί ακόμα. Αν όμως έχουν κίνητρα και εκπαιδευτή μαζί να προσέχει δεν βλέπω λόγο να μην αυξηθούν. Και εδώ μακρυά από γνωστές επικρίσεις προς το κράτος, ένα μπράβο και στην ηγεσία του Υπουργείου Εργασίας που προσφέρει απαλλαγή εισφορών και το κυριότερο, διατήρηση του σχετικά μικρού επιδόματος παράλληλα με την καταβολή μισθού απ την δουλειά, προσφέροντας έτσι μια αξιοπρεπή διαβίωση. Ίσως και καλύτερη και πιο εγγυημένη απο τους υπόλοιπους πολίτες. Αναγκαίο ώστε μετά τον χαμό των γονέων να μην πάνε στο βρόντο και αυτοί. Μπράβο και στους νεαρούς αυτούς για την προσπάθεια τους. Είναι ευχάριστο να βλέπεις τις φωτογραφίες αυτές. Δείτε με πόση χαρά, ικανοποίηση, ενθουσιασμό και αφοσίωση δουλεύουν - μόνο σε τέτοια άτομα το βλέπεις συνήθως αυτό (διεθνώς κιόλας). Το χαίρονται πραγματικά, αισθάνονται χρήσιμοι και τους αξίζει απόλυτα. Θα μπορούσαμε μάλιστα δε, να τους μιμηθούμε και λίγο ώστε να μην πλήττουμε στην δουλειά.