@ Citellus citellus η Ελλάδα υπάρχει [...] επειδή μια χούφτα ατάκτων ημιξυπόλυτων κατάφερε να τα βάλει με μια αυτοκρατορία και (σχεδόν) την κέρδισε. Πηγή: www.lifo.grΣυγνώμη, αλλά αυτό είναι (σχεδόν) παραχάραξη τη ιστορίας, στα όρια της μυθολογίας. Γιατί είναι τοις πάσι γνωστό (ή τουλάχιστον σε αυτούς που δεν μένουν στις σχολικές αποστηθίσεις της ιστορίας) ότι η επανάσταση πέτυχε κυρίως χάρη στην έξωθεν βοήθεια που δόθηκε στις κρίσιμες στιγμές και την συγκυρία της καταρρέουσας αυτοκρατορίας των οθωμανών. Και όχι τόσο χάρη στον ηρωισμό των αλληλοσπαρασσόμενων «ημιξυπόλυτων ατάκτων» που έβαζαν συνεχώς τρικλοποδιές ο ένας στον άλλον (για να το πούμε κομψά) εις βάρος της πατρίδας και της επανάστασης (αλλά και μετά την απελευθέρωση) δίνοντας έκτοτε το παράδειγμα και στις επόμενες γενεές γενεών. Ας μην καταφεύγουμε σε τέτοιου είδους ανακρίβειες που θυμίζουν σχολικές εορτές εθνικών επετείων των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης (στην καλύτερη περίπτωση) για να στηρίξουμε αστήρικτες (ή έστω υπερβολικές) ανησυχίες και κινδυνολογίες περί συρράξεων. Αν κάτι διασφαλίζει περαιτέρω την εδαφική μας ακεραιότητα εις βάρος των όποιων επεκτατικών βλέψεων (γέλια) υπάρχουν ή υπάρξουν από τους Σκοπιανούς, είναι η ένταξη τους στους δυτικούς οργανισμούς και η αποδυνάμωση των επιρροών από τρίτες χώρες που έχουν κάθε συμφέρον να διατηρείται απρόσκοπτη η επιρροή τους και ασταθής η περιοχή. Καλό θα ήταν να υπάρχουν και οι προσδιορισμοί για τους οποίους διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους αυτοί που μιλούν για εθνομηδενιστές, προδότες και τα λοιπά.Καλό θα ήταν επίσης να δούμε τι είναι πλέον εφικτό και τι όχι, εξαιτίας και των δικών μας γνωστών και εγκληματικών για τα εθνικά συμφέροντα λαθών που έχουν συμβάλλει οικτρά εδώ και 30 σχεδόν χρόνια στην σημερινή κατάσταση και για τα οποία είναι υπεύθυνοι πολλοί από τους σημερινούς διαρρηγνύοντες ιμάτια που κανονικά θα έπρεπε να έχουν εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη της χώρας από την ίδια τους την ντροπή. Καλό θα ήταν να δούμε επιτέλους τι είναι πλέον περισσότερο εθνικά επιζήμιο ή αντιστοίχως επωφελές και όχι να κρατάμε την μύτη μας μέχρι να γίνουμε μπλε. Από την άλλη, θα μπορούσε όντως (και δικαίως) να τεθεί το ζήτημα σε ευρύτερη διαβούλευση ή ακόμα και στην κρίση του λαού, για να μην υπάρχουν και ενστάσεις περί δημοκρατικότητας, νομιμοποίησης και των προφανών κοινοβουλευτικών μεθοδεύσεων. Στο κάτω κάτω, καθένας είναι άξιος της μοίρας του, όπως λένε. Για να υπερβάλουμε και λίγο (ή πολύ, αν θέλετε), είναι δύσκολο να αποτρέψει κανείς έναν υποψήφιο αυτόχειρα από το να προβεί στο απονενοημένο διάβημα, αν αυτός το έχει αποφασίσει. Βέβαια, είναι λίγο υποκριτικό να είμαστε κατά των δημοψηφισμάτων το 2015 και υπέρ των δημοψηφισμάτων το 2019 – και αντιστρόφως. Μάλλον, πολύ υποκριτικό, θα έλεγα. Δεν νομίζετε;