Μια περιπέτεια(έτσι το περιέγραψε η ίδια η εξομολογούμενη)με κάποιον δεν τον καθιστά πρώην...και σε αυτή την περίπτωση δεν μπορεί να ζητάμε από τους φίλους μας να πάρουν το μέρος μας,επειδή δεν μας προέκυψε...παράλογο μου διαβάζεται αυτό...στα διαζύγια δηλαδή,μοιράζονται και οι φίλοι,μαζί με τις περιουσίες;Αν ο φίλος κρίνει από μόνος του ότι κλίνει προς τη μια πλευρά,οκ...αλλά όχι και να του το ζητάμε εγωιστικά και να κρατάμε μούτρα...όπως ανέλυσα και παρακάτω,δεν μας ανήκει...αν είναι εντάξει μαζί μας,γιατί να μας ενοχλεί με ποιον άλλο θα πιει έναν καφέ;Δεν ξέρω,υπάρχουν περιπτώσεις και περιπτώσεις...αλλά σε γενικές γραμμές,αυτό πιστεύω και αυτό νομίζω ότι εννοούσε και ο Κύρος...