Μια χαρά τα λες. Πως ειδικά εδω στο Ελλαδιστάν κοιτάμε με μισό μάτι αν ο/η άλλος/η εχει βγει για καφέ μόνος/η κ εξάγουμε συμπεράσματα του τύπου "α κατι δν θα πηγαίνει καλα με αυτο τον άνθρωπο/ δν ειναι νορμαλ"κλπ δν το κατανοώ. Αλίμονο κ αν δν μπορούμε να συνυπάρξουμε δημοσίως με μόνη παρέα τον εαυτό μας. Αντιλαμβάνομαι πως δν το εχουν όλοι ανάγκη, ή κ πως αρκετοί διστάζουν λόγω ενός κάποιου κοινωνικού στίγματος που επιφέρει αυτο (τρίχες, αλλα τελοσπαντων), ομως ο χρόνος μας μας ανήκει κ μπορούμε να τον περάσουμε με όποιον επιλέξουμε, κ γτ οχι με μόνη συντροφιά τον εαυτό μας σε στιγμές που αυτο επιθυμούμε.