Μια επιτυχημένη παραγωγή (και λέω "παραγωγή" έχοντας κατά νου στην εμπορική επιτυχία στην οποία στοχεύει), είναι αυτή που καταφέρνει να κερδίσει την ταύτιση του μέσου κοινού - Χόλλυγουντ, γαρ.Υπάρχουν τα ονόματα κι η διαφήμιση, υπάρχει ειδικότερα και η Ακαδημία που "σπρώχνει" κάποιες ταινίες, ως γνωστόν.Υπάρχουν κι οι πιο κριτικές ματιές, που εντοπίζουν πιο άμεσα τις ατέλειες, τα κενά, τις "κοιλιές" και άλλα -αρκετά αντικειμενικά- πράγματα.Δε θα κάνω spoiler, αλλά συνοπτικά, για το μέσο μάτι,ο έρωτας και τα όνειρα είναι πάντα επίκαιρο θέμα παρότι το μιούζικαλ στον κινηματογράφο θεωρείται και "επικίνδυνο" εγχείρημα.Η συγκεκριμένη ταινία διαθέτει και τα γλυκανάλατα σημεία της που μερικοί αποστρέφονται -όμως το είδος έχει "χώρο" γι αυτές- αλλά και δυνατές στιγμές που αποζημιώνουν, εν αντιθέσει... Δεν επιτυγχάνεται το ένα χωρίς το άλλο άκρο.Προσωπικά, μιας κι η ματιά μου "διχάζεται", συγκινήθηκα μεν, χωρίς να τρελαθώ από το τεχνικό & μουσικό κομμάτι.Ένα γλυκό ρομάντζο.