Κοροιδευεις ότι κάνουμε κάτι που στην προτελευταία σου παράγραφο κάνεις εσύ σε μας.Μάθε, λοιπόν, για μένα Κασκαντέρ ότι έχω βρεθει σε χειρότερη καταστάση από τον εξομολογούμενο, αλλά ανέλαβα τις ευθύνες μου και μίλησα.Άλλοι, το να πεις την αλήθεια το θεωρούν εγωισμό, ότι τάχα μεταθέτεις την ευθύνη στον άλλον για το αν θα σε συγχωρέσει ή όχι. Εγώ πίστεψα ότι το να πω τι έκανα ήταν ό,τι πιο "τίμιο" μπορούσα να κάνω εκείνη τη στιγμή. Πιο τίμιο γι' αυτόν. Αποφάσισα να πω την αλήθεια χωρίς περιστροφές για να μπορώ να τον κοιτάζω κατάματα με κάθε κόστος. Δεν ζητησα ποτε να με δικαιολογήσει ούτε να συμμεριστεί τα λάθη μου. Δεν υπήρξα παράλογη ούτε απαιτητική στο να με συγχωρήσει. Μίλησα, ζήτησα συγγνώμη κι έκανα στην άκρη με όση αξιοπρέπεια μου απέμεινε τη δεδομένη στιγμή. Και τελικά υπήρξα τυχερή και βγήκα κερδισμένη από την απόφασή μου αυτή. Μα θα μπορούσα να τον κατηγορήσω ότι εκείνος με έστειλε σε άλλη αγκαλιά.Ξέρεις πόσο εύκολο είναι; Πολύ. Από δικαιολογίες κάργα.. Άξιζε; όχι..Γιατί ποιος με κράταγε με το ζόρι σε μία σχέση που δεν πέρναγα καλά; Απατηση:ΚΑΝΕΙΣ.Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσει ο εξομολογούμενος είναι πρώτα απ' όλα ότι φταίει.Ακόμα δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτα. Εγωισμός βλέπεις.Συνεπώς, πριν μιλήσεις κάνε τον κόπο να ρωτήσεις τον άλλον από που πηγάζει η άποψή του. Τελικά Θα' μαι οντως κανά χθεσινό 15χρονο ή σημερινό 45-50χρονο αραγμένο σε ράφΙ. Καλά που είσαι κι εσυ Κασκαντέρ και μας βάζεις σε σειρά!So funny.
