Όπως ήδη ειπώθηκε είναι όλα αυτά μαζί. Σημάδι αδυναμίας είναι αν τα παρατάει κανείς με την πρώτη δυσκολία. Αν μόλις λίγο "βαρεθεί" ή ξεπηδήξει κάποιο πρόβλημα της καθημερινότητας ή της επικονωνίας απαξιώσει την σχέση και διακόψει αντί να σκεφτεί πιθανές λύσεις. Μια υποσημείωση για την έννοια της "θυσίας". Κάποιοι άνθρωποι (στατιστικό δείγμα μικρότερο από τον μέσο όρο) έχουν εσωτερική ανάγκη το να θυσιάσουν για να δώσουν από τον εαυτό τους σε έναν άλλο άνθρωπο προς τον οποίον έχουν ερωτικό ενδιαφέρον. Ακόμα κι αν δεν τους ζητηθεί. Αυτό είναι δύναμη αν το αναγνωρίζει κανείς ως αυτό που είναι (εσωτερική ανάγκη του ατόμου) κι όχι ως προαπαιτούμενο ανταποδωτικής μεθόδευσης. Δίνω γιατί θέλω να δώσω. Όχι γιατί περιμένω κάποιο αντάλλαγμα στο παρόν/μέλλον. Οι περιπτώσεις αυτές έχουν συνήθως και μίνιμαλ παράπονα/πικρία αν/όταν λυθεί η σχέση. Γνωρίζουν τι κάνουν και γιατί το κάνουν. Εντούτοις, επειδή η κατασκευή του κοινωνικού φύλου επιτάσσει η γυναίκα ειδικά να έχει έναν ρόλο "θυσίας" (ιδιαίτερα όταν γίνει σύζυγος και μάνα -όλοι ξέρετε το σύνδρομο της Αγίας Μάνας που τόσο θαυμάζουν άντρες μειωμένης φεμινιστικότητας) είτε το συγκεκριμένο άτομο ΘΕΛΕΙ να θυσιαστεί είτε ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ, γι'αυτό και η μίρλα/πικρία/απογοήτευση είναι μεγαλύτερη ακριβώς σε αυτήν την ομάδα.