Δεν θα μου κάνει καμμία κατάπληξη να λέμε το ίδιο με άλλα λόγια (κρίνοντας από τις αναρτήσεις σου). Και εννοείται ότι το παράδειγμα το εξέλαβα ως παράδειγμα και μόνον. Έκανα λίγο χιούμορ. :)Αναρωτιέμαι όμως. Η ανασφάλεια -με την υπαρξιακή έννοια που της αποδίδουμε τελικά και οι δύο (συνειδητοποίηση θνητότητας και πεπερασμένου) κι όχι την επιφανειακή τύπου "πού να τρέχεις τώρα να ξεβολεύεσαι"- δεν είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης; Κι επομένως το καπάρο δεν θα υπερισχύει πάντοτε; Γιατί η γνώση (και εν τέλει αποδοχή) των αρνητικών μας από τον άλλο απαλύνει την υπαρξιακή μας ανησυχία ότι είμαστε ανεπαρκείς και μηδαμινοί στο συμπαντικό όλον;Για να προβληματιστούμε. Κάτι καλό θα προκύψει.