Καλή μου το παράδειγμα του βιομηχάνου είναι ακραίο, και η κόρη του μπακάλη της γειτονιάς μπορεί να προσφέρει οικονομική ασφάλεια σε μένα που κοιμάμαι στα παγκάκια.Επίσης, η ανασφάλεια έχει πολλές μορφές: λ.χ. έχω ένα ανατομικό πρόβλημα στο μόριό μου, η Κίτσα το έχει αποδεχθεί, και φοβάμαι μήπως η Πίτσα έχει πρόβλημα, οπότε μένω με την Κίτσα που το γνωρίζει.Τέλος, και τα κοινά βιώματα (με τα οποία συμφωνώ μαζί σου) πάλι σε ανασφάλεια καταλήγουν και φόβο προς το νέο: μένουμε εκεί που ξέρουμε γιατί φοβόμαστε το νέο. Εν ολίγοις, παρά την εν πρώτοις ''διαφωνία'' μας, κατ' ουσία λέμε το ίδιο.