Κι εγώ έχω περάσει κατάθλιψη..Με βασικά χαρακτηριστικά το να κοιμάμαι συνέχεια, να μη ξέρω αν έξω είναι μέρα ή νύχτα, να μη βγαίνω καθόλου από το σπίτι, να μην έχω όρεξη να πω μια λέξη, να μου φαίνονται όλα μάταια, να απορώ πώς άλλοι χαμογελούν και διασκεδάζουν και δραστηριοποιούνται, να κλαίω με το παραμικρό, να πονάει το σώμα μου, να νιώθω τσιμπήματα και σφάχτες στο στήθος...Να είμαι μια ζωντανή νεκρή..Να βρεις πρώτα την αιτία του κακού..Εγώ το έπαθα μία φορά στα 18 επειδή δεν πήγα στη σχολή που ήθελα αλλά σε αυτήν που ήθελαν καθηγητές/γονείς/περίγυρος..Ένιωσα ότι καταστράφηκε όλη μου η ζωή.Τη δεύτερη φορά το έπαθα όταν σταμάτησα να δουλεύω, στα 24 μου και ένιωθα ο πιο άχρηστος άνθρωπος του κόσμου με τα ίδια πάλι συμπτώματα.Δεν πήγα ουδέποτε σε ψυχολόγο..Και κανείς συγγενής/φίλος παρόλο που ήξερα πόσο μ αγαπούσαν δεν κατάφερνε να με βγάλει από το τέλμα μου.Το ότι αναγνωρίζεις την κατάστασή σου θέλω να σου πω πως είναι η σημαντικότερη μάχη κατά της κατάθλιψης αν κρίνω από τον εαυτό μου.Ήδη έχεις κάνει το πρώτο και σημαντικότερο βήμα ώστε να το ξεπεράσεις!!!Θα σου αναφέρω τι με βοήθησε εμένα να το ξεπεράσω και αν σου κάνει κλικ η περίπτωσή μου δοκίμασέ το... Εγώ ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα θρησκευόμενη.Πίστευα στο Θεό αλλά επειδή απλώς έτσι "έπρεπε".. Όταν έπεσα σε κατάθλιψη το μονο που αυθόρμητα ξεστόμιζα ήτανε "Θεέ μου"..Είχα απελπιστεί τόσο που πηγαία για πρώτη φορά στη ζωή μου έψαξα το Θεό..Όχι δεν άρχισα να νηστεύω, να τρέχω σε εκκλησιαστικές λειτουργίες κλπ...Έμπαινα σε μια εκκλησία που δεν είχε κόσμο..Καθόμουν 5 λεπτά και προσευχόμουν να με βγω από αυτήν την πορεία καταστροφής..Πήγα σ' έναν πνευματικό, νέος και μορφωμένος, του μιλούσα ακατάπαυστα με ασταμάτητα δάκρυα και λυγμούς. Μου μίλησε, δεν θυμάμαι καν τι μου είπε για να στα μεταφέρω αλλά ήταν καταλύτης στο πρόβλημά μου..Ήδη με το που τον αποχαιρέτησα ένιωσα να βγαίνει μια ταφόπλακα από πάνω μου. Μην αρχίσουν τώρα οι άθεοι τα σχόλια περί της πίστης μου, να με σεβαστούν όπως σέβομαι κι εγώ αυτούς. Στα 24 που το ξαναέπαθα το διαχειρίστηκα ακόμη πιο εύκολα..Πλέον είμαι 26 και πάλι έχω τάσεις κατάθλιψης αλλά το διαχειρίζομαι ακόμη πιο εύκολα κάθε φορά ακριβώς επειδή το εντοπίζω και αντιμετωπίζω πριν μεγεθυνθεί μέσα μου όλο αυτό.Και είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρνω πάντα και ουδέποτε δεν θα ξανακυλήσω σε τέτοιο βαθμό..Τα "καλά" της κατάθλιψης είναι ότι όταν την ξεπεράσεις βγαίνεις πιο δυνατός κι απ' αυτούς που δεν την έχουν ποτέ περάσει..Είναι μια αδυναμία που αν τη νικήσεις γίνεται δύναμη όσο κι αν τώρα κάτι τέτοιο σου φαινεται περίεργο. Πέρσυ κατάθλιψη έπαθε ο πατέρας μου..Έλεγε "μακάρι να πεθάνω".. Όλοι στο σπίτι πανικοβλήθηκαν..Εγώ ψύχραιμη γιατί τον ένιωθα αλλά του να του προτείνω να αποκτήσει γνωση της κατάστασής του και να ζητήσει βοήθεια στον Θεό δεν ήταν η ενδεδειγμένη λύση γιατί ο μπαμπάς μου έχει τις ιδιοτροπίες του..Του είπα μόνο ότι έχει κατάθλιψη, ότι τον αγαπάμε και ότι θα το ξεπεράσει...Και έτσι έγινε..Χαμογελάει, ζει, χαίρεται ξανά κι αυτός.Σε κούρασα ίσως..Συγγνώμη..Μπορώ να γράφω ακατάπαυστα για την κατάθλιψη..Ηταν ο εχθρός μου, το τέρας που νίκησα και καμαρώνω..Το άγριο θηρίο που μου ξέσκιζε το είναι μου και πλέον είναι γατάκι μπροστά μου. Ψάξε στο ίντερνετ όσα μπορείς για την κατάθλιψη. Αν θέλεις πήγαινε σε ψυχολόγο, το ότι δεν πήγα εγώ δεν σημαίνει ότι είμαι κατά της ψυχοθεραπείας.Αν θέλεις προσπάθησε και τη δική μου λύση πιο πάνω, πήγαινε σ έναν καλό πνευματικό.. Από τη στιγμή που ξέρεις τι έχεις, θα το ξεπεράσεις καλή μου!!!